İnsanlar kendi hatalarının avukatı, başkalarının hatalarının yargıcı oluyor.

Sanki millet hazır kıta bekliyor. Bir hata yap, bir açığını göreyim de içimdeki yargıç duyguları depreşsin diye. Sanki herkes tertemiz, kimsenin kirli çamaşırı yokmuş gibi, senin bir hatanda adaletin bekçisi olup, yüzüklerin efendisinde yüzüğü koruyan Gandalf`a dönüşüyor çevrendeki insanlar. Birden kendini Dallas ve Denver dizisinin başrol oyuncusu gibi hisediyorsun. 

 

Acaba bu sistem kendi hatalarını örtmek için en uygun yöntem mi ? Yoksa gerçekten hayatta başka bir dala sap olamamanın verdiği bir boşluk mu ?  Çözemedim.

Tek bildiğim bu göreve öyle bir enerji, efor sarf ediyorlar ki, o enerji`yi dedikodu yerine, yapıcı bir şeye yönlendirseler, yemin ederim bilimde tavan yapar atomu parçalar, kanserin çözümünü bulur bizim insanımız.