İnsanlar kendilerine karşı olsa bile hakkını arayanı takdir eder

Hakkını arayanların aslında böyle bir avantajı var ama bilmiyorlar. Artı namertler de mertleri takdir eder; çünkü namertlik istemeden düşülen bir durumdur ve namertlerin de mertlik yanları olabilir.

Peki, neden hakkını arayanlar genellikle zulme uğrarlar?

Haklı oldukları kesin değildir, haklılıklarını ortaya koyamazlar, haklılığın gerektirdiği dik duruşu gösteremezler ya da gereksiz dik başlılık ederler.

Kötüler kötüdür döverler, öldürürler ama mertlik konusuna önem verirler. Davranışınız mertçeyse sizi öldürseler bile “yiğit bir adama kıydım” diye üzülürler.

Yani kötüler de korkakları sevmez, düşmanım mert olsun derler.

Hukuksuzluk yapanlar aslında hak ve hukukun anlamını daha iyi bilirler, kötülerin içinden çıkan iyiler gerçekten iyidirler.

Boş ver niye uğraşacağım, başım belaya girmesin, tatsızlık çıkmasın, önemli değil gibi anlayışlarla uğradığı haksızlıkları kabul edenleri kimse sevmez. Menfaatini düşünen, hakkını kimseye yedirmeyenler daha çok takdir edilirler.

Rahmetli babam uğradığı haksızlıkların peşine düşer, üç kuruşluk menfaat için beş kuruşluk dava açar malını kimseye yedirmezdi. Ben olsam onun uğraştığı şeyler için uğraşmazdım. Çünkü buna değmezdi. Ama o “Sahip oldukları insanın onurudur” derdi; “Ben komşunun çaldığı tavuğum için değil, onurum için dava açıyorum; yoksa tavuk nedir ki!”

Kendisi önemli biri değildi ama bu karakteri yüzünden köylüler ona saygı duyuyorlardı. Haklı olup hakkınızı almak için mücadele ettiğinizde bilin ki düşmanınız size her şeyi yapabilir ama gösterdiğiniz tavra saygı duymak zorundadır.