İnsanlar Kendilerinin Düşmanıdır!

Hepimizin kendi içimizde zayıflıklarımız ve alışkanlıklarımız var. Bunlar irade yolu ile aşılabilir ama yaşam ve ölüm gibi değişmez gerçekler de var. Fiziksel boyutuyla bizim nitelendirdiğimiz bir tanım olarak ben merkezcilik maalesef bize bu algı çerçevesinde hayatı yaşamayı öğretti ama bizim dışımızda ve kontrolü elimizde olmayan daha yüksek bir irade var. 

 

Kimileri öldürmek için savaşırken kimileri yaşatmak için savaşır. Bu dünyanın düzeni bu herkes kendi savaşına mahkum. Ne zaman ki ben merkezcilik ortadan kalkar aslında ortada bir savaşın olmadığı ve her şeyin olması gerektiği gibi olduğunu anlar. Teslimiyet, kabulleniş ve inancın gücü devreye girer o noktada dengeler değişebilir ama ben öylesine işlemiştir ki içimize bütün sermayemizi yıllarca bu tanıma yatırıp ondan vazgeçmek kolay değildir. Bu da yaşatmak için öldürmeye razı olmak gibi bir şeydir. 

 

Hayatın bir parçası rol yapmaktır. Gerçekten insanların yüzde yüz dobra davranarak toplum içinde var olabilmesi imkansızdır. Kimsenin yüzüne bakıp hakkında aslında ne düşündüğünüzü söyleyemezsiniz, bu şekilde hiçbir ilişkiyi yürütemezsiniz, çocuğunuzla, ailenizle bile, işvereninizle, çalışanlarınızla, komşularınızla, eşinizle, sevgilinizle, arkadaşlarınızla vs.

 

Yaşadığı koşullar da belirler insanın birçok karekteristik özelliğini, doğumundan ölümüne kadar. Olumsuz ve sahte bir kaos ortamındayız bu yüzden de kötülük insana yerleşir. 

 

Her insanın gerçek kimliği kendi başına kaldığı zaman ortaya çıkar başkaları ile baş başa olduğu zaman rol yapmak zorundadır. Çalışırken mutsuz bile olsa güleryüzlü olmak zorundadır, acı çeken bir anne, baba bile olsa güçlü olmak zorundadır. 

 

Sevgi ve hoşgörü ile yaşamayı başarmak rol yapmak değil, gelişmektir. Kendi kusurlarını görmek yerine başkalarının kusurlarına odaklananlar ehlileşemez, kendisiyle uğraşmak yerine başkalarıyla uğraşanlar da gelişemezler.

 

HÜLYA ÇAKICI