İnsanlar ne verdilerse...

İnsan tanıdığı, sevdiği, aşina olduğu, sadece bir süre yüzüne baktığı herkesin ruhundan parçalar yüklenirse sırtına ne olur? Kaç tane ruh taşır kendi ruhu içinde gizlediği? Kaç acıyla harmanlanır yüreği? Kaç gülümseme yerleşir dudağının kıyısına? Kaç kilo gözyaşı akar gözlerinden?

Kırmızı yanıyor. Bekliyoruz. Dolmuşun yanına bir at arabası yaklaşıyor. At huysuzca sağa sola hareket ediyor. Üzerinde esmer tenli orta yaşlı iki kadın ve bir kaç çocuk var. Güneşli ve serin kış havasına aldırmadan kahkahalar atıyorlar. Şehrin göbeğinde bu gürül gürül akan hayata hiç aldırmadan kendi dünyalarının çemberiyle mutluluk içinde çevrelenmişler. Çocuklardan biri el sallıyor giderken gülümsüyorum. Gözüm arabadan sarkan çıplak ayağına takılıyor. Çocuk hala gülümseyerek el sallıyor. Gülümsemem dudağımın kıyısında donup kalıyor. Gidiyorlar.

Dolmuştan iniyor ve bu kez her zamanki yolu kullanmadan farklı bir sokaktan yürüyorum işime. Adamın biri kaldırım taşlarına kurumuş ekmekler serpiyor. Birden büyük bir gürültüyle serçeler hücum ediyorlar. Cıvılltılı bir şenlik alanı gibi o sessiz sokak şimdi. Sokaktaki insanlar sevgiyle bakıyor onlara. İçim ısınıyor. Onlara ekmek atan adama bakıp gülümsüyorum. O da bana...

Bir çocuk parkta tek başına oturuyor şimdi. Elleri yüzü kir içinde. Yaşı daha belki 7 ya da 8. Birazdan bir kaçı daha ona katılıyor. Ellerinden tepsiler. Simit alacaklar. Okulda olmaları gerekmiyor mu? Soruyorum birine "babam hapiste" diyor. Ne desem ki...Ne söyleyebilirim ki...Çocuk gidiyor...

Hayat bin ayrı kolu olan nehir gibi...Ben o nehir kıyısınca ilerliyorum...İnsanlar ne verdilerse alıp sırt çantama dolduruyorum...Bazen ağırlıktan belim bükülüyor bazen kanatlarla uçup gidiyorum...

İnsanlar ne verdilerse...

RESİM: Sir Lawrence Alma-Tadema