İnsanlar ölürken son nefeslerinde doğruyu söyler mi?

Niye bu kadar eminsiniz ki… Ben kendimden biliyorum,  doğruyu söylemeyebilirim! Vicdana gelip “Nasılsa ölüyorum, bir haksızlık varsa son nefesimde gerçeğin ortaya çıkmasına yardımcı olayım” diyecekmişim.

Böyle bir durumda insanların mutlaka doğruyu söylediklerini hiç sanmıyorum. Ancak filmlerde olur böyle şeyler. Kişiler arasındaki olaylar sadece mal para gibi şeyler yüzünden değil; kin var, din var… Ve bunlar öldükten sonra bile devam eder.

Benim bildiğim sevgi gibi nefret de mezara gider… Artı herkes vicdanlı değildir. Ölümünden birilerini sorumlu tutarak giderayak intikam alabilir. Ancak şöyle olabilir, nasılsa ölüyorum deyip korkarak gizlediğini söyleyebilir ya kişi son nefeste dahi öleceğini bilse bile ölmeyeceğini de düşünür. Yani ölünce öldüğüne inanır ki onu da zaten bilemez.

Aslında iyi olurdu… Çünkü bazıları büyük sırlarla bu dünyadan göçerler. Ölüm döşeğinde insanların içlerindeki kötülükleri attıklarını düşünüyoruz ama emin olamayız. Zaten günahkar olan biri artık bu saatten sonra niye imana gelsin ki.

Bir de hani ölen biri söylemişse son nefesinde yalan mı söyleyecek diye mutlak inanıyoruz. Dikkat, bizi yakabilir! Kızdığı birisine “Katil İsmail” dese, tamam. Yani gerçekten böyle mi? Kanunu bilmiyorum. Ben olsam inanmam!

“Doğruyu söylemekle ne kaybedecek, onun için değişen bir şey olmuyor, zaten ölmüş bir daha mı öldürecekler…” Mantıklı şeyler ama bu işin ben tam da böyle olduğunu sanmıyorum; ölen kişinin karakteri etkili olabilir. Yani örneğin dindar biri ateist biri için doğruyu söylemez. Tersi de tabi.