İnsanlar ve Sınırlar

Neden bir ülkeden diğerine geçmek için izin istememiz, bir şekilde çizilmiş sınırları aşmamız gerekiyor? Neden evlerimiz sadece bize ait olmalı? Bahçe duvarları, çitler ile sınırlar çizilmeli?

Çünkü insan, sınır denen o çizgi çizilmezse, başkalarını rahatsız edeceği limitlerden habersiz. “Ne kadar çok” diye bir kavramdan uzak. Hep daha fazlasına meyilli. Bencil.

Eğer o sınırı çizmezseniz,  bir sabah uyandığınızda, evinizde 100 kişiden fazla toplandığını görebilirsiniz. “E hepimiz kardeşiz, ne var bunda?” diyenleriniz olacaktır.

Peki bu 100 kişi her daim yemek, içmek, tuvalete gitmek, sevişmek gibi ihtiyaçlarını sizin ve ailenizin varlığına aldırmaksızın icra ederse? Geceleri uyumak için başınızı yastığınıza koyduğunuzda, yüksek sesle konuşmalar, şarkılar, gülmeler sabaha dek sürerse?

Sadece sizin gelirinizle dönen evde, kimse katkı sağlamadan, sizin getirdiklerinizle Dolce Vita bir hayat yaşamak için meyilliyse? Hasta annenize, yeni doğmuş bebeğinize aldırmazsa üstelik!

Hâlâ aynı konukseverliği gösterebilecek misiniz?

Meselâ mevsimlerin en hareketlisi ve en sıcağı yaz aylarında, dinlenmek için gittiğiniz evinizde geceleri korna sesleri, gençlerin yüksek sesle konuşmaları, o dünyanın en aptal ürünü bilmem neyin saatin 02.00 olduğuna bakılmaksızın patlatılması, birileri evleniyor diye 6 desibelin üstünde çalınan müzikler ya da o sessizlikte koro halinde söylenen sanat müzikleri.

“Geçtim sınırı ne olmuş?” ların hakimiyeti. Birileri DUR diyene kadar, zorlanan sabırlar.

İnsanın umarsızlığına çekiliyor aslında o sınırlar. Biz küçülüyoruz, eksiliyoruz, parçalara bölünüyoruz belirlediğimiz çizgilerle lakin, mecburiyetten kaynaklandığı aşikâr.

Yoksa, hep birlikte, kardeş kardeşe geçinmek, yaşamak, paylaşmak en güzeli de…insan işte!

Çimen Erengezgin