İnsanlara güvendiğim için beni affet...

Evet Şirinim, insanlara güvendiğim için özür diliyorum senden ve beni affetmeni istiyorum...

Çünkü bu duyarlı diye düşündüğüm insanlara güvenim senin hayatına mal oldu...

Nereden bilebilirdim seni "Rehabilitasyon Merkezi" diye bıraktığım yerin mezarın olacağını?...

Nereden bilebilirdim karşımda "Hayvansever" olarak görünen kişilerin kuzu kılığında kurt olacakları?...


Bir Pazar gününde bir gücün beni dürtmesiyle kalkıp seni ölü vaziyette bulup hayata döndürmem bir kader...

Ama senin için en iyisi diye düşünüp emanet ettiğim insanların ihmalinden dolayı ölümün ise kader değil...

Beni de yanılttılar be Şirinim, gözüme sahte sevgilerle göründüler ki anlamadım yoksa seni bırakır mıydım...

Dört gündür yaşadıklarıma büyük Allahım şahit, nasıl acı çektiğimi o biliyor.

Dilerim ki bana bu acıyı yaşatanlar da benim döktüğüm gözyaşı kadar yaş dökerler...


İşin peşini bırakmayıp hesap soracaktım ama vazcaydım be Şirinim...

Karşımdaki insanlara ne desem anlamayacaklar ve ne yaparsam yapayım sen geri gelmeyeceksin...

Onlarla uğraşırken olayları tekrar tekrar yaşayarak mislilerce acım çoğalacak, gözyaşım dinmeyecek...


Günlerdir yüzüm gülmüyor, hayata küstüm, hiçbirşeyden keyif almıyorum... Düzelmem gerek...

Bir de üstüne şehit haberleri de gelince, o gencecik fidanların boşa ölümlerini görünce acım katlandıkça katlandı.

Bir onlara ağladım, bir sana ağladım, bazılarına saçma gelse de umurumda değil, insan hayvan farkeder mi?

Akşamları Büyükçekmece'den geçerken yaşadıklarım geliyor gözümün önüne, ağlıyorum...

Sana gelmek için taksi çağırdığım hastaneyi görüyorum, nasıl ümitle gidip yaşadığım hüzne ağlıyorum...

Ve Büyükçekmece'den nefret ettiğimi hissediyor, bu duygum için üzülüyor yine ağlıyorum...


Sen hayatımda unutamayacağım en güzel ve en hüzünlü anım olarak kalacaksın Şirinim...

Seninle olduğum altı gün zarfında ben çok mutluydum, senin de keyfine diyecek yoktu görüyordum...

Keşke bırakmasaydım seni, ah bu keşkeler beni nasıl perişan ediyor bilemezsin Şirinim...

Bu yazımla birlikte seni kalbime gömüyorum, orada hep benimlesin biliyorsun değil mi?...

Hatta mahşer gününde uçarak bana gelecek, omzuma konacaksın... Biliyor, hissediyorum...