İnsanlığım nerede

Nefessiz kalarak izliyorum, dinliyorum olanları. Çok da ağlayan bir insan olmama rağmen gözüm sürekli doluyor.

Gurur, onur, mutluluk, üzüntü, öfke, sağduyu, vicdan, anlayış v.s. insan için bahşedilmiş ne kadar duygu varsa hepsinin akınına uğruyorum sanırım her aklı başında olan yurttaşla aynı his içindeyim. 

Küs olmadığımız kürt halkıyla barış ilan eden bir iktidarın kendi halkıyla bu kadar düşman olmasının açıklamasını yapamıyorum kendime. 

*Güven duygusunu kaybetmiş bir insan ne yaparsa onu yaptı halk. Şaşkınlık yaratan da buydu sanırım diğerlerinde, nasıl oluyorda inandıramıyoruz artık kimseyi bocalaması.

Uyanmak mı, savunmak mı, yılların suskunluğuna verilmiş toplu bir cevap mı belirsizliklerin içinde belirgin olan duygu 'Kendini silkelemek' sanırım.

Kendi kendine soran, kendi kendine tepki veren herkesin topluca harekete geçme dürtüsüyle ayaklandı, sokaklara döküldü binlerce insan.Muhalefet yapamayanlara ders olacak bir muhalefetle.Siyaset üstü bir varoluş çabası ve kazanımı. Durdurulaması da bundan. Aslında dinliyorlar, duyuyorlar, anlıyorlar ama çaresizler, beklemedikleri bu çok sesli varoluş tepkisini beklememenin vermiş olduğu bir saçmalama hali. Ve tüm bu saçmalama hali içinde vicdan kaybı. 

Mısırdaki de insan, Surriyedeki de, senin kimyasalın biraz hafif diye aklayamazsın ki kendini, vicdanını. Esma'ya akıtılan gözyaşlarının sahiciliği de kayboluyor, Olimpiyatları kazanmak nereye rantsa artık, onun can havliyle barış diye söylevler vermekte.

Ağzınızdan her barış çıktığında kan döküyorsunuz. Acımasızca, vicdansızca, insanlıktan çıkmışcasına. Bu insanlar ne istiyor diye sormak, bir adım geri adım atmakla egonuz yerle bir olmayacak. Gene herşeyi bilen siz olun, bizlerden öğrenecek değilsiniz ya en iyisini siz bilirsiniz. Olmadı akiillerinizle, çakma sanatçılarınıza sorun ama bir an durun da içinize sorun,vizdanınıza, sığındığınız dininize...

Ahhlar yükseliyor bir çok evden, daha 19unda olan daha 26sında olan insanları acımasızca katleden destan yazan emir erleriniz yüzünden. Aklım alamıyor bu insanlığın kaybını. Kendi insanımızı aklım almıyor. Neyin öfkesi bu insanlardaki, karşındakide senden iken, senin topraklarından, komşun, sıra arkadaşın iken neden bu kadar öfkelisin. 

Mehmet, Ethem, Ali İsmail, Medeni,Abdullah ve Ahmet.... 

Ben utanıyorum, vicdanım sızlıyor, ağlıyorum resimlerini gördüğünde, kahraman olmasaydı bu insanlar, yaşasalardı, bu topraklarda neden ölünce kahraman ilan edilir insanlar? Sıradan insanlar olarak yaşasalardı, konuşsalardı, mutlu olsalardı ağlasalardı ama yaşasalardı, senin, benim gibi yaşayabilselerdi, çalınmasaydı allahın herkese verdiği gibi onlarada verdiği yaşam hakkı! 

Sebep olanlar, çanak tutanlar, alkışlayanlar, sevinenler, lütfen bir an durun, içinize dönün, annelerinizi hatırlayın, babalarınızı, kardeşlerinizi, çocuğunuzu, candan sevdiğiniz arkadaşlarınızı, ya onlardan biri olsaydı bu yitip gidenler, ya siz olsaydınız, azıcık empati kurmaya çalışın, kendi içinizde köhneleşmiş, uğramayı unuttuğunuz vicdanınıza bir sorun, ''insanlığım nerede'' diye...