İnsanlığın coğrafyası olmaz...

Hacer, Ahmet, Hüseyin, Ayşe…

Onların ağlamaklığı oyuncaklarının kaybetmelerinden değil

Onların küçük göğüslerine barut kokusu doluyor, çiçek kokusu değil,

Onlar sevgilerinden çok korkularından sarılıyorlar annelerine küçücük elleriyle

Onlar kırmızıyı kanla öğreniyolar, siyahı düşen bombalarla

Ve onlar hayattta kalmaca oynuyorlar, evcilik değil…

(Açmadan solan gazze çiçekleri için…)

………

Öğünmek için çok şeyi var insanın: boyu, postu; gücünün şiddet cinsinden hacmi, ya da zarafeti; becerip de bir şehirde edindiği yeri; farklılaştırabildikleri, etkiledikleri; kendisinden artık bir iz taşıyan resimleri; ağırlığının kar üzerinde bıraktığı izi; başkalarından bir parça daha kıymetli herhangi bir meziyeti; henüz kimsenin söylemediği bir sözü; onca yetenek arasından kendisine denk gelenin, hele rağbet gören bi yanı da varsa, paresi; ün adına, insanlar arasından sahip olduğu kulak yada göz sayısı; dayısı; kendi aklının dünyaya düşen gölgesi; kendinin aynısı.

Bilinmesi, istenmesi, tercih edilmesi, lazım bişey olması...

Öğünmek için çok şeyi var ülkelerin : sınırları, gücünün istilaları ve sömürgeleri cinsinden hacmi, dünya coğrafyasında edindiği ama yetinmediği yeri, istila edebildikleri, diğer ülkelerde olmayan stratejileri, kimsenin ağza alamıyacağı söylevleri, beynine ve ideolojisine eş beyinler taşıyan ortaklar yandaşları, ardına kattığı bilinçsizler ordusu, sam amcası, kibrinin ve ihanetinin kendi topraklarına düşen gölgesi, kendisinin aynısı.

Kendinin kabul ettirme sancısı, doymak bilmeyen açlığı, masum kanını idealleri yolunda mübah sayma gaddarlığı...

Tüm bu karanlıklar içinde yükselirken, hangi güzellikleri gölgede güneşe hasret bıraktıklarını bilmezler. Yaşamak şart, yaşam almak ise ‘gerekçedir’ onların kirli emelleri için...

Ama öğrenemediler ...

İnsanlığın coğrafyasının olmayacağını, insan olmanın dünya coğrafyasına sığmayacağını..

(sözde liderler ve temsil etikleri ülkeleri için...)

Saygılarımla,