İnsanlığın Serüveni

Kötülerin kötülükleri kimyamızı bozdu. Kabul edilemez davranışlar ruhumuzda yaralar açtı. Ben eminim ki vicdan denilen şey sonradan ortaya çıktı. Artı iyilik, sevgi, şefkat de öyle. İlk insanda yoktu bunlar. İlk insan belki de ölüsüne bile ağlamadı.

Fakat her gün yaşanan kayıplar bedenin acısına ilaveten yüreğin acısını da ortaya çıkardı. Ağlamayı üzülmeyi bilmeyen insanoğlu onu da öğrendi. Yani o günlerde acılar sadece bedenle ilgiliydi.

Normalde de böyle olması gerekir, bir yerimde bir şey varsa acı duyarım. Hele de başkasının acısını hissetme… Buna insan olmak diyorlar ben arızalı buluyorum.

Bu dönüşüm gerçekleştiğinde insanlar normal hallerini de kaybettiler.

Kötüler buradan türedi. Başlangıçta diyelim birinin bir şeyini alsan vermemek için direnecekti, gücün yetmezse alamayacaktın, olmuyor deyip vazgeçecektin. O kişilik bozuldu(din filan çıktığı için, yeryüzünün güçlü olmayan sahtekârları rakiplerini alt etmek için böyle şeyler çıkardılar)

Bilinç bu yönde gelişmeseydi insanoğlu yapabileceği ya da olabilirin peşinden gidecekti. Böyle sahte bir kişilik tarzı(gücümle, bilgimle alamazsam hileyle alırım)ortaya çıktı.

O günlerin bilgisi bilinci doğal güçte direnecek insanoğlunun şeytanlaşmasına(bozulmasına) izin vermeyecekti. Hile bilmeyen güreşçi düşünün. Sözde insanlığı öğrenirken hileyi de öğrendik.

Bugün gelinen noktada siz birincileri savunuyorsunuz ben ikincileri. Ben insanın ilk o halindeyim.

Mesela iyi değil, kendini kontrol eden. Acıdığı için değil yanlış olduğu için insanlara zarar vermeyen. Vicdanlı değil akıllı. Sevgi dolu değil seviyorsa seven. Koruyan gözeten değil kurtarıp bırakan.

Size de insan diyorlar bana da. Bana türümden dolayı, size insanca davrandığınız için. Siz örneğin acıdığınız için zarar vermiyorsunuz acımayanlarınız da var nolacak? Ben acıdığım için değil kendim için doğru bulmadığımdan (Niçin yapıyorum bunu? Bana bir faydası var mı? Hapse düşerim. İnsanlar bana kızar vs.) Benim savunduğum felsefede kötüler de kendi karını zararını düşünerek kötülük yapmayabilirler.

Sana merhameti öğretmişler, kötü de merhamet yok ki. Ama herkeste az ya da çok akıl var. İnsanlık yerine bilim öğreteceksin, insanlık da neymiş.

Yazılarımda sevgi, merhamet gibi kavramlara karşı çıkışımın nedeni budur. Kerim Korkut felsefesi doğru felsefedir, sizler yanlış felsefedesiniz ve bunun acısını bütün insanlık çekiyor. Merhametli olarak kendi ruhunuzu tatmin ediyorsunuz ama bu merhamet hiçbir şeyi çözmüyor çünkü kötüde merhamet yok ama onda da beyin var, o yoldan gitmemiz gerekir.

Burada bir yazıyla bunu anlatmak zor. Bu konudaki yazılarımız devam edecek.