İnsanlığın yüzkaraları

Saftı, masumdu insan
Henüz kötülüklerle tanışmamış
Tertemizdi pırıl pırıl, lekesizdi yürekler
Bir bile dememiş, not düşülmemişti tarihe
Mahkum edilmişlerdi bu gezegene
Anladılar ki, burada nefes alıp verecekler.

Şaşkınlıklarını üzerlerinden atmadan
Kim kimdir bilinmezken henüz
Sinsice sokuldular aralarına
Namussuzlar, alçaklar, aşağılık sefiller
Kimse varmadı farkına
İnsan suretinde maskeliydi sürüngenler.

Ne zaman aydınlığa yönelse insanlık
Hep güneşin önüne perde gerdiler
En sevdikleri sahneydi karanlık.
Oysa yaratılıştan temizdi insan
Bir kanat eksikti kollarında, melektiler
Kötülerle kol kola girdi şeytan
Birer birer tüm değerlerini kirlettiler.

Yegane sermayeleriydi yalan
Cilalanmadan söylenmedi kelimeler
Yaldızları döküldü çoğu zaman
İçlerindeki çöplükten esintilerdi bu sözler
İnsan yalnız, insan korumasız
Huzur bulmadı gönüller iğfal edilmekten
Sıfatsız adamlar, her zaman arsız
Zafer kazanmanın edasıyla sırıttı yüzsüzler.

Zor şey bunlardan kurtulmak
Öyle üç beşle tükenmezler
Çare; belki bataklığı kurutmak
Zaman zaman ayağa kalksa da vicdan: artık yeter
Her seferinde buldular bir yolunu
Hep sureti haktan göründüler.

Demek ki yaşayacağız böyle iç içe
Bazen birbirine karışsa da değerler
Ne mutlu iyiyle kötüyü ayırt edebilene
Biz dik durmasını bilelim yeter
Onlar hangi şekle bürünürse bürünsün
Bilelim ki…
İnsanla hayvan arasında gidip gelecekler.

Sami Bağcı