İnsanlık bitmiş arkadaş!

Bu gün öğle saatlerinde karşılaştığım bir olayı paylaşmak istedim sizlerle!
Hani belki diyorum ders alması gerekenler okurlarsa belki akılları başlarına gelir diye!
Sevimli bir amcacık karşısındaki görevliye telefonunun birkaç gündür kapalı olduğundan yakınıyor ve bir an önce görüşmeye açılmasını talep ediyordu.

Aldığı cevap sonrasında sarfettiği cümleler ise içler acısıydı!
Neee, bir hafta içinde açılacak mı diyorsunuz?
Kar tipiye karışmış göz gözü görmeyen bir hava da ben buraya boşuna mı geldim yani?
Elimde bastonla onca yokuşu nasıl çıktım hiç merak etmiyor musunuz?

Ya buzda kayıp düşsem bir yerimi kırsam ne olacaktı?

Konunun önemini anlamamakta neden ısrar ediyorsunuz?

Hanım kalp hastası ben nefes darlığı çekiyorum, telefon elimiz ayağım bizim!
Ya birimize bir şey olursa nasıl ambulans çağıracağız?

Hani birazcık sesi yükseltti ya, güvenlik görevlisi de olaya müdahale etmekte gecikmedi tabi!
Ne bağırıyorsun be amca, cep telefonuyla konuşursun olur biter!
Cep telefonum falan yok benim derken yüzündeki üzgün ifade daha bir belirginleşmişti!

Yaşlı amca kapıya doğru ilerlerken arkasından bakakalmıştım çaresiz!

Tam o sırada bir başka görevli daha erken açılma ihtimali olabileceğini söylemişti de biraz rahatlamıştım!
Hemen o görevlinin yanına giderek teşekkür ettim ve sordum.
Yahu kardeşim Allah senden razı olsun, büyük sevaba gireceksin amcanın sorununu çözüme kavuşturursan!

Ama asıl önemlisi bu karlı buzlu yollarda evine nasıl gidecek bu adam?

Bu sorumu duyan onlarca insan arasından amcayı evine kadar bırakmayı düşünecek kadar kişilikli bir kişi çıkmasını bekledim bir umutla!
Ama boşuna beklediğimi anlamakta gecikmedim!

Amca'nın o iç burkan hazin hikayesini benimle birlikte orada bulunan hemen herkes dinlemişti oysa!

İşte o an anladım ki insanlık bitmiş çoktan!
Ve o andan itibaren aile terbiyesinden nasibini almamış insanların yaşlılıklarını çok merak etmeye başladım!

Öyle ya, bugünün yaşlıları dünün gençleri olduğu gibi, bugünün gençleri de yarının yaşlıları olacaktır.
Yazık çok yazık!