İntizar...

 gözlerini gölgesine saklayıp

   boynundan sarmaşık gibi elim düşlediğim

                                                            saçlarına kar yağsın!

umudun çiçek açsın

açsın ben nasıl unuttumsa gülmeyi

                 göz yaşların düşsün saçlarının ucundan yastığıma

                                            yüreğin sessiz/ıssız attığında ağla, ağla

ellerin uzandığında boş kalsın

                                  -ben nasıl kaldıysam, hazan mevsimine döndüyse baharım-

 türkülerden fal tut hasretime köle

                     saçlarına kar yağsın

                                                             sensiz nasıl bıraktıysan öylece, beni ağla!

 -çaresiz tutsak resmini çiziyorum sözcüklerle anla diye siyah sarı saçlarına asıyorum kendimi gazeteler yazacak, üçüncü sayfaya düşeceğiz, soğuk bir sabaha atmayan bir yürekle uyanacağız; pişmanlığın faydası yok sen vurdun sehpamıza-

 sen vurdun sehpamıza

                                 aşka asılmışken 

                                                     biz öldük!

-intizar değil bu; hazan mevsiminde düşen yaprakların sessiz fısıltıları gibi usulca konuş düşünde, elini attığında yokluğumu tutsun parmakların!-

saçlarına kar, umudun çiçek açsın!

gitti geçti sevdanın saati mevsimi daha ne kadar yaşarız, bırak bu limanda bensiz/sensiz ortak düşümüzde

biz öldük