İpek Fular

Açılan kapının önünde kısa bir bekleyişten sonra girdiğim ev, oturup sohbetler ettiğimiz yer değildi sanki. Ne evdeki kasvet ne de salondaki hüzün hala azalmamıştı. Salonun yarı açık perdelerinden giren akşam kızıllığı, gidenlerin acısını ortaya çıkarmak istercesine azalıyordu.

 

“Geceler çok zor geçiyor” dedi evin artık tek yaşayanı olan komşum.

 

“Sana çay getireyim”  diye devam etti, gözlerinden dağınık sakallarına doğru süzülen yaşları gizlemeye çalışarak.

 

“Bugün çok içtim sağ ol"  

 

Odayı kocaman bir sessizlik kapladı. Ne kadar zaman sürdü bu sessizlik bilmiyorum. 

 

“Peki o zaman, sana vermek istediğim eşyaları göstereyim” dedi zor duyulur bir sesle.

 

Oturduğum yerden bir robot gibi kalktım o önde, ben arkada yatak odasına doğru yürüdük, odanın kapısına geldiğimizde, ağır çekim bir film sahnesindeymişiz gibi durakladık.

 

Odaya girdiğimizde komşum eliyle yatağın üzerine özenle yerleştirilmiş eşyaları işaret etti. 

 

*** 

 

Etiketi üzerinde bir eldiven, kutusundan çıkarılmamış bir ayakkabı, kat yerleri iyice belirginleşmiş saten bir gecelik.  

 

Yatağa iyice yaklaştığımda üzerinde “kendime” diye yazılmış bir not olan pakete daldı gözlerim.

 

-“Bunlar artık senin istersen açabilirsin” 

 

Kullanım zamanını bekleyen, rengarenk  ipek bir fular şimdi benim avuçlarımdaydı. Önce hafifçe sonra daha sertçe sıktım sıktım, gözpınarlarımdan dökülen yaşları yine de durduramadım.

 

Özel bir zaman için saklanmış ama artık o özel zamanın gelmeyecek olması gerçeği bütün bedenimi sarsarak ele geçirdi.

 

*** 

Ertelenmiş yaşamlar … Yarına bırakılmış zamanlar…

 

Sanki daha iyi bir zaman, daha güzel bir gün olacakmış gibi...

 

Neden erteliyoruz? Neden hep sonraya bırakıyoruz yapmak istediklerimizi ?

 

***

 

Kim bilir belki de yaşamı erteleyerek, ölümü ertelemeye çalışıyoruz…

 

***

 

Nisan 2017 / Naz Avcı