İran’a cephe almalı mıyız?

Türkiye’nin dış politikası örneği görülmemiş bir biçimde işliyor. Bunu daha önceki yazılarımda da belirttim, bir meselede aynı safta bulunduğu ülkeyle bir diğer meselede karşı karşıya geliyor. Düşmanın yanında bulunduğu da oluyor, dostunun karşısında da olduğu da. İran, Suriye, İsrail bu politikanın başaktörleri.

Olaya sadece İran penceresinden bakacak olursak, ABD, İsrail ve birçok Avrupa ülkesinin karşısına aldığı İran’ı yanımıza aldık. Uluslararası toplantılarda İran’ın avukatlığını yaptık ama gelgelelim Suriye olayında bu sefer o Avrupa devletleriyle bir olup İran’ı karşımıza aldık.

İran’ın dış politikası kendi içerisinde gayet tutarlı. Düşmanımın düşmanı dostumdur düsturundan yola çıkarak, Suriye’ye son raddeye kadar Avrupa karşısında destek olmaya devam edecek. Bu Suriye yerine kim olursa olsun aynı olacaktı. Avrupa’ya düşman olan ülke dini, dili, ırkı ne olursa olsun İran’a dost olarak görünecekti. Çünkü İran bu tür olayları doğu batı savaşı olarak görüyor.

Peki Türkiye ne olarak görüyor?

Türkiye kendisine doğu ve batının köprüsü statüsünü uygun görmüş. Yani sahip olduğu kanadın tüm ideolojilerini ve politikalarını benimsemek yerine her olayda izlediği çizgide ilerlemeyi tercih ediyor. Ama bu çizgide ilerlemekte Türkiye’nin tutarsız dış politika izlediği izlenimini veriyor.

İran hiç düşünmeden alt rütbeli kişiler tarafından olsa da Türkiye’yi tehdit etme cesaretini gösteriyor her seferde. Türkiye’yi karşına almak istiyor çünkü kendisinin bölgede ki gücü için Türkiye’yi tehdit varsayıyor. Ama Türkiye İran’ı bölgedeki liderliği için tehdit varsaymıyor.

Türkiye’nin bu benim denge politikası olarak adlandırdığım politikası coğrafi konumundan dolayı mecburiyet ez etse de daha tutarlı ilişkiler Türkiye’yi daha ileriye götürecektir. Bu Araf sanki biraz etkinliği sendeye uğratıyor.

Mehmet Emin ÖZTÜRK