İran’da 2 kadın idam edilecek

Öldüğümüzde arkamızdan, aç kaldığımız için değil, din değiştirdiğimiz için öldü denilecek. Düşüncemiz farklı olduğu için değil, başka dini seçtiğimiz için. Her ezan vakti değil, 5 vakit kırbaçlandığımız için. Öldüğümüzde arkamızdan, idam edildi diyecekler, ne adımız kalacak ne de yirmili otuzlu yaşlarımız. Saçlarımız aklanmadan, vücutlarımız toprağa karışacak.

Meryem Rostampour ve Marzieh Esmaeilabad’ın bunları düşündüklerini sanmıyorum. En azından ben böyle düşünüyorum. Çünkü zamanları yok. Zaman yitmiş durumda. Vücutlarındaki tuz ve su kaybı onlara, ancak nefes almalarına yetecek hayatı çevreleyen tuhaf bir beş vakti sunabiliyor.

Hiçbir Müslüman’ın kafasından dahi geçirmediği, geçirmemesi gerektiği kutsal vakitleri ölüm saatlerine dönüştürme işlemi, dâhiyane bir buluş olarak görülebilir. Tabi bağırsaklarınızla düşünüp, eğer dumura uğramış yerinizle merhamet etme gibi bir alışkanlığınız varsa.

Haber Bild gazetesinde çıkmış.

Suç delili: Mart ayında evlerine düzenlenen baskında bulunan İncil.

İddia: Hıristiyanlığa geçmek, bir tür düşünceye göre, yoldan çıkmak.

Ceza: Elbette idam.

Ancak ceza, idamlarına kadar aşağılanmak, az yemek ve su verilmesiyle başlıyor, bir de her ezan vakti kırbaçlanmalarıyla devam ediyor. Analarının, babalarının varsa kardeşlerinin, akraba ve arkadaşlarının, o ezan sesi duyulduğunda kulaklarını nereye kaçırmaya çalışacaklarını, nasıl bir telaş ve korkuyla “bir yer” arayacaklarını düşünebiliyor musunuz?

Sizce “bir yer” ile nitelenen arayıştan daha büyük bir Hıristiyanlık propagandası olur mu? Beş ezan vaktinde her gün kırbaçlanmak, yaşam kalitelerinin git gide düşürülmesi, yiyecek gibi giyeceklerinin de kısılması… Ta ki… Nedamet getirene kadar… Nedamet, öldürenlerin vicdanlarında, ölümleri olmayacak mı?

Kaynak: http://www.milliyet.com.tr/