İş hayatının zorlukları!

Sahi çalışmak denildiğinde ne anlıyoruz biz?
Tam bir işkencedir dediğinizi duyar gibiyim!. 
Öyle ya, daha pazartesinden itibaren hafta sonu iple çekilerek işe başlanır.
Çünkü çalışmaktan hoşlanmaz pek çok kimse.
Haksızda değillerdir hani!
Ne o öyle her gün aynı saatte uyanmak, aynı peyniri, aynı zeytini ama bir türlü kıvamı tutturulamayan haşlanmış yumurtayı yemek..
Sabahları aynı duraktan otobüse binmek, aynı durakta inmek, aynı işe gitmek, aynı sıkıcı insanlarla aynı işi yapmak.
X hanımefendinin akşama kadar parfüm fışkırtmaları, geç kalmasına göz yumulan X hanımın kızını kreşe bırakma maceraları falan filan?
Bitmediii!
Müdür beyin özellikle de erkek memurunun  biraz erken çıkabilir miyim demesine bu kaçıncı be kardeşim diye kızmaları.
Bazı kuyruk acısı çekenlerin ise açık öğretimi bir bitireyim görecek onlar, tepelerine müdür olacağım yakınmaları vs, vs..

E yani, müdürünüzde yakın gözlüğünün üzerinden size ters ters bakamayacakta ne yapacak?
İşiniz çok zor kardeşim, Allah size sabır versin!

Oysa aynı işe sahip olmak isteyen bir başka kişi için o iş çok değerlidir.
Çünkü zordur hayatla mücadele etmek, çoluğunun çocuğunun rızkını denkleştirmek, ele güne karşı mahçup düşmemek!

Bu nedenledir ki, pek çok kişi üniversite mezunuyum ama gerekirse tuvalet bile temizlerim vaadinde bulunurlar! Sırtımda taş bile taşırım triplerine bile girerler hatta!

Hatta ilk işe girdiği zamanda işe pazartesileri  için gün bile sayarlar.
Hafta sonu tatili geldiğinde ise sıkım sıkım sıkılırlar!

Bu inanılmaz görev aşkı sürer gider, taa ki birazcık palazlana kadar!

Oldum olası merak ettiğim ve akıl erdiremediğim asıl konu da budur!

Haklı olan kim sahi? 
Ama cevabınızı verirken günümüz şartlarını gözardı etmeden açık konuşalım ve sosyal/sendikal tüm hakları bir kenara bırakalım lütfen!