İşçi Bayramı'nda İşçiye zarar niye?

Günler öncesinden herkesi aynı telaş aldı. 1 Mayıs baharı karşılamaktan çok, isyanın sesi oldu. Arbede, şiddet, korku ve gaz bombası. Taksim Meydanı yıllardır aşılamayan bir sorun emekçiler için.

Yıllar önce Harbiye’de bizzat tanık oldum kutlamalara. Resmi tatil olmadığı için sabah binbir güçlükle gitmiştik işe. Ve biz işe gittikten yaklaşık yarım saat sonra kıyametler kopmaya başladı.

Yürümek isteyenler, bunların dışında 1 Mayısı bahane ederek provakasyon yapmak isteyenler, amacını aşan saldırı dolu hareketler.

En çok işçi ve emekçi bayramı olmasına rağmen, dükkanlara, esnafa verilen zarar şaşırtmıştı beni. Hepimiz emekçiydik oysa, dükkanda çalışan işçi de, ekmeğinin peşine düşen garsonda.

İsyanımız birbirimize olmamalıydı en azından.

Madem bugünü layıkıyla kutlamak istiyorduk, neden günün içeriğine uygun davranmıyor önce bizden farkı olmayanlara zarar veriyorduk bilemiyorum.

Harbiye’de bulunan iş yerimizin 6.katından izliyorduk olanı biteni.

Biber gazı bize bile yetişmişti.

Bu sene tatil ile beraber sabah uyanır uyanmaz televizyona baktım. Durum yine farksızdı.

Sokak arasındaki esnaf çaresiz, 1 Mayıs kutlamalarının maliyeti işçiye yine pahalıya patladı anlaşılan.

Kırılan vitrin camları, yakılan dükkanlar...

İsyan nerede başlıyor biliyor musunuz?

Temelde ne istediğinden emin olmayan, ne için ses çıkarması gerektiğini bilmeyen insanların içinde.

İşçi bayramında işçiye zarar niye?

Yıllar geçti Harbiye’de 1 Mayıs’ın üzerinden. Ve biz hala zarar ziyan içinde kutluyoruz bugünü.

Bakalım kaç yaralı ve can kaybı bildirilecek gün sonunda.

Bir de bayram denilmez mi böylesi bir can pazarına?