İşçi ve İşveren Çatışması

Gerçekten bir şey istemek yeterli midir? Değil tabii. Önce istediğimizin gerçeklikle uygunluğuna bakmamız daha sonra bunları gerçekleştirmek için nasıl bir yolu seçtiğimiz önemlidir.

İş yaşamımızda hepimiz bazı sınavları veriyoruz. Bu durum statümüzle, yaşımızla ya da hedeflerimizle de ilgili olmayabiliyor bazen. İstediğiniz kadar tecrübeniz olsun anlaşılamamak sizi düşürür. 

Gerçekten işini yaşamına katmak mı, yoksa işini aşkla yapmak mı?

Bazı işler yaşamınızla örtüşür hale gelmektedir. Örneğin, satış yapan birinin ağzının iyi laf yapması gibi.

İşçi ve işveren iletişimi bizim ülkemizin en büyük sorunlarından birisi. Beklentilerin olması mutlak, özellikle işveren kişinin verim beklemesi haklı bir gerçek. Fakat her zaman şunu düşünmekte fayda var.

İşçi için neler yaptım? Ona ne kattım? Toplantılarımızı daim kıldık mı? Onu alanında özgür kılarken, gerekli donanımı yeterince verdim mi?

Sıkıntı bu aşamada doğuyor. Beklentisini haftalık olarak değiştiren işverenler ile işverenin tam olarak ne düşündüğünü anlamayan çalışanlar olarak verim konusunda sıkıntı yaşadığımızı düşünüyorum.

Yeni birileri gelir algısı ya da maddi anlamda bütçe kısma durumunun bir yansıması olarak duran işçi çıkarımları yaygın ve üstünkörü. Girilen ortamın adaptasyonunda girişimci işverenin işçi üzerine büyük emeği olmalıdır. Haftalık görüşmelerden kaçmamak, aylık bir hedef ve reklam stratejisi belirlemek ve neler yapılabilir fikrinin samimi paylaşımı işin kolektif gücünde önemli bir adımdır.

İş yerinde sürpriz mekanizması

Özel günlerin anılarak yapılması her çalışanı motive eder. Ne yazık ki küçük işletmeler bu durumları görmezden gelirken, çalışanın bir anne ya da kadın olduğunu unutur. Doğum günleri her zaman kutlanan ezber pasta törenleri olurken, çalışanı ödüllendirmek olarak görülen ufacık nüansların yapılmaması ise güveni öldürür.

Girişimci olmak, işletme sahibi olmak kolay olabilir ama gönülden çalışanlarla beraber bir güç olmak ayrı bir olgunluk ister. Bunu ihmal etmeyin.