İşgal bitti...

Ya duvarlar…

Birbirinin üstüne atılmış imza gibi karmaşık kurşun delikleri…

Genç bir direnişçinin

Kanı yaşlanıyor kaderinin son bulduğu yerde…

Kimse bilmiyor anne…

Tabağa akıttığın pelte gibi

Kıvrılıp kaldığımı olduğum yerde…

Taş tırabzanlar bi tek

Bi tek onlar kanımın donduğu yerde…

İncecik kollarımı

Kusursuz yerleştirdiler

Birbirinin üstüne…

Birbirinin altında etten anıtlar…

Hani ya

Bir semtten bir semte giderdik

Arkaları doldururduk önce

Sonra hep arkaları…

Omuz başlarından sokak levhaları

Ha görünür

Ha görünmez duraklar…

Öyle gibi

Tıpkı öyle

Ya görünür

Ya görünmez duraklar…

Peki ya duvarlar

Taş tırabzanlar

Defalarca kurşuna dizilen saklı insan seslerinin arasında

Bitivermiş

Sarı korkulu loş papatyalar…

En son kalan aklımda

Kendinden kuşkulu

Beş çift gözdü

Göz

Gez

Arpacık…

Ve göz göze gelirken karıncalarla şaşkın

Tabağa akıttığın pelte…

Daralmıyor artık ruhum

Acıtmıyor kollarımı plastik kelepçe…

Üzülme anne…

Yanağım birinci mevki lüks kamaranın

Camına dayalı

Ve bütün dalgalar

Gözlerimden vuruyor sahile…

İşgal bitti…

Bitti meydanlarda

İçimize gömdüğümüz sloganlar…

Tanklar çekildi…

Kendi demir kafeslerine…

Yarım kalmış heykeller gibi

Eski gülümsemeleri hatırlamaya çalışan ince gölgeler

Gölgelerin ellerinde

Fincanda kahve lekesi

Kimle olduğu unutulmuş

Kupkuru sohbetler…

Yüzün hep

Çıkmaz bir sokağa bakar gibi bakacak resmime…

Masanın altında

Yastıktan bitmemiş çocuk evleri…

Uğrayıp uğrayıp sıkça

Gideceğim aklından…

Ama…

İşgal bitti…

Zafer yüzlü çocuklar yeşerecek

Enkazın arasından

Ebabiller gibi

Sürü sürü…