Işığı Çalınmış Çocuklar

Güneşten her gün bir parça daha koparıp, kendi saraylarının üzerindeki gökyüzüne yapıştırıyorlar... Her koparılan büyük parça için çocuğun yastığının altına bir mum bırakıyorlar... Ve suskunluğun rengi her gün biraz daha siyaha dönüyor. Güneşten koparılacak parça kalmadığında, yastığın altındaki bir kaç mum, acımasız karanlığa ne kadar süre direnir, sürekli tükenirken... Ve mumları biten çocuk, ya karanlığı sevmeye başlarsa?
Çocukların ışığını çalanlar, yarın onların karanlığında boğulmaya mahkûmdurlar!
Yüzlerini okuduğunuzda/okuduğumuzda içiniz/içimiz daha çok acıyacak. Bu kez "havanda su dövmek"' in yanına "boşa kürek çekmek' de eklenebilir... Ancak el-ele tutuştuğumuzda sadece katıksız sevmeyi aklına getiren bizler, birbirimizin gücünü fark edip, "sevmek bazen isyan etmektir yüreğimizi küçümseyenlere..." diyebilirsek, belki okumanın ötesine geçebiliriz...

Özlem Özkaya