Işığı gösterin, Umut bizden !!!

Hafif bir güneş düşmüş camdan masanın üzerine. Beyaz renk gözümü alıyor. İçimde baharın yakın olduğunu düşündüren bir kıpırdanma… Garip bir de hüzün. Güneş ve hüzün aynı anda gelmez bana, hayır olsun. 

Gazeteleri gezdim, köşe yazarlarını okudum. Haberlere göz attım. İşte, hüzün sebebi bu haberler. 

Ortadoğu karışmış. Çocukluğumun kulak aşinası sözleri çınlıyor beynimde. “Büyük Ortadoğu projesi” Çocuk halimle anlayamazdım. Neden insanların “Büyük” bir projeye karşı durduklarını. Yaş başı koşturup, dağın tepesine vardım artık. Hatta, aşağıya inişe geçtim, ama kabullenemez bir durum içindeyim. Ani koşmalara karşı ayak eklemlerim mıhlıyor beni olduğum yere, şiddetli bir krampla. Aşınca taşıma kapasitesini, ani bir kilitlenme belimde. Kas gevşetici ve yatak istirahati olmadan geçmiyor. Direnmek mümkün olmuyor, doğal akışın getirdiği yaşamsal daralmaları gidermeye. Beden, yedek parçası olmayan istisnai bir mühendislik tasarımla hayat bulmuş makine, eskiyor. Zamanını dolduruyor. 

Ben yaşlılık mayasını çalmak yolunda, gölün başında kararsız dururken, kendi adıma hazırlıksız ve bu durumdan rahatsız. Hatta, gönülsüz de. Yaşlanmak kimse istemez nede olsa. 

Yaşamsal döngü dünya üzerinde aynı hızla devam etmekte. “Büyük” projeler çoktan devreye geçmiş. Sonuçlarını düşünmek ürkütür olmuşken, geleceğe karamsar bakmak istemiyorum. 

Camdan süzülen güneşe veriyorum gözlerimi, aydınlıkla doldurmak ve ışığı hiç yitirmemek için. Kendi gök kubbemde huzur ve sükunetle geçirmek dileğinde olduğum bu yılların heba olmasına izin vermek istemiyorum. 

Ülkemin ve insanlarımın önüne konulmaya çalışılan örneklerden birini, kendileri seçmek zorunda bırakılmalarına karşıyım. Demokratik haklar ve eşit özgürlükler, eşit kazanç dağılımlarının sağlandığı bir ülkede yaşamak hakkımın elimden alınmasına izin vermeyeceğim. Ne benim, ne de çocuklarımın gelecekleri için biçilmiş planların uygulanmasında kimseye prim vermek niyetinde de değilim. 

Şimdi, herkes şapkasını önüne koyacak. “Yok Mısır gibi sokağa dökülmek” ya da “Asker nerede, askerin ayak seslerini özledim.” Söylemlerini geçeceğiz. 

Demokrasi değil mi? Seçime kalan şu kısacık zamanda. Polemikleri bir kenara bırakıp, bizlere ne sunacağını bilmek istediğimiz muhalefet partilerinden, acil bir açıklama ve yol haritası bekliyoruz. Demokrasi değil mi? Seçilenden memnun değilsek yenisini seçmek için tanınan hakkı en iyi şekilde değerlendireceğiz. Ayak oyunlarını, inançlar üzerinden yapılan günlük medya polemiklerini geçeceksiniz. İktidardan memnun değilseniz, iktidar olunca bizlere neler sunacağınızı açık ve seçik anlatacaksınız ki, bizler de sizlere güvenip yola devam edelim. Eğer, sokakta oynayan çocuklar gibi tu kaka şeklinde devam ederse bu gidişat. Seçime varmadan kaybetmiş olacağız. 

Diyeceğim odur ki, silkelenin ve kendinize gelin. Işığı engellemeye kimsenin gücü yetmez. Işık varsa umut vardır. Işığı gösterin, umut bizden…. 

Sağlıkla ve mutlu kalın.