Işığı Yanan Evler

Değerlerimize dikkat edin

Karakterinize dönüşür

Karakterinize  dikkat  edin

Kaderinize dönüşür.                    

IŞIĞI YANAN EVLER

“Işığı Yana Evler” az ve öz bir yazıdır. Hatta ders vericidir.   Bana Folklorcu ve Eczacı yazar  Müjgan  ÜÇER Sivas’tan  göndermişler.  Bilgisayarımın köşesinde saklı kalmasın siz değerli Milliyet  Blogdaşlarımla dav paylaşmak isterim. Özellikle Prof.Dr. Saffet Solak ve Eczacı yazar Müjgan Hanıma sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum.

Sözü asıl sahiplerine bırakıyorum:  

Prof. Dr.  Saffet Solak’ın  bir hatırası.

Bu hatırayı bize ileten

 Sivaslı Eczacı ve folklorcu yazar Müjgan ÜÇER.

“ Tıp fakültesini yeni bitirmiş, pratisyen hekim olarak ilk görev yaptığım yere, Konya’ya bağlı bir beldenin sağlık ocağına gitmiştim. Gençtim, bekârdım.  Küçük bir beldeydi yer. İlk gece bir eve misafir olmuştum.  Tren istasyonunun hemen yanında bir evdi.

Akşam yemeğinden sonra çaylarımız gelmiş, sohbetler edilmişti. Üzerimde yol yorgunluğu, geldiğim yeni yerin yabancılığı vardı.  Saatler ilerliyor, ağır  bir uyku beni içine çekiyordu. Ev sahibine  bir şey de diyemiyordum. 

Bir müddet daha geçti, yine bir hareket  yoktu. Evin büyüğü olan Hacı anneye sıkılarak:

“ Anneciğim, sizin buralarda saat kaçta yatılıyor?” dedim.

Hacı anne:

“ Evladım treni bekliyoruz.

Az sonra tren gelecek, onu bekleyoruz” dedi.

Merak ettim,

Tekrar sordum:

“ Trenden sizin bir yakınınız mı inecek ?”

Hacı anne:

“Hayır evladım,, beklediğimiz trende bir tanıdığımız yok.

Ancak  burası uzak bir yer.

Trenden buraların yabancısı birileri inebilir.

Bu saate, yakınlarda,ışığı yanan bir ev bulmazsa,  sokakta kalır.

Buraların yabancısı biri geldiğinde,

“ Işığı yanan bir ev”  bulsun diye bekliyoruz…

Konya Ovasında, yada bir başka yerinde Türkiye’nin, Trenden inen yabancılar için “ IŞIĞI YANAN EVLER ”  yerinde hâlâl duruyor mudur?

Yabancılar, yorgun  bedenlerini yün yataklarda dinlendirmeye devam ediyorlar mı?

Aç bir köpeğin önüne bir kap yemek bırakan kadınlar yaşıyorlar mı?

Kuşlara yuva yapan mimarlar sahi şimdi neredeler?

Bu güzel  insanlar güzel atlarına binip gitmişler.

Bizler

Atlarına binip giden güzel insanlara sahip bir medeniyetin yetimleriyiz.

Çekip gidenlerin doldurulmamış boşluklarına savrulup duran yoksuluyuz.

Şair öyle diyordu:

“ Güzel insanlar, güzel atlarına binip gittiler”

Onları ne yıldırdı da bir daha dönmemek üzere sessiz, sedasız  çekip  gittiler.

Ey güzel yurdumun güzel insanları!

Neredesiniz? “

Abdülkadir  GÜLER 

23. 08. 2018-  SÖKE