Işık hüzmesinden kalanlar

Güzellik yılların bizdeki unutamadıkları sanırdık

Başkasına uzatabildiğin bir mendilmiş  o

Mevsim kristal camın ardında şeffaf

Parmaklarımızı kımıldatır gibiydik esintiyle

Tel çitleriyle bahçemizde mor bulutlar

Attığımız her adım nasıl da gömülür içine

Gençliğimiz ki azabın körüklenen yalımında

Kararan toprak gibi kalakaldı nasıl da

Aslında şu gezi tartışması bile  fena sayılmazdı

Ne demek şimdi şu aptal kilit  ne demek bu kapı

Çisenti altında şu koşturmaca oyunu bile güzeldi

Bulanık sular gibi birikmiş olsak da sarnıçlarda

Oysa buğday sarısı ışık huzmesinden sokaklar

Çağırabilseydik birbirimizi sesimizi duyabilseydik

Belki de hiçbir acı aramıza girmek istemezdi

Keklik diye vurulmuş bir masumiyet sevgilim..

İzmir Mayıs 2015    

Aslan Bağcı