Işık ve sevginin yolu

İnsanın neye inandığı değil kendisine ve çevresine nasıl davrandığı önemlidir. Haset, geçimsiz kısaca olumsuzluk menşei olan birinin inancı önemsizdir. Esasen kalbende nefsaniyete bağlıdır. Tanrısı, Allahı kendisidir. Halbuki olumlu insanın kalbi sevgi ile doludur ve sevgiyi, nezaketi, doğruluğu tezahür ettirir. Kısaca manevi, ilahi değerleri yansıtır. Bu durum süreklilik kazandıkça insan sadece maddeden ibaret olmadığını, akıl sahibi ve bedende yaşayan bir ruh olduğunu hissetmeye başlar.

Dua ve yakarış, Allahı anma ve düşünme esasen Tanrının o kişiyi çağırmasıdır. Bir lutuftur. Kendiliğinden olmaz. İnsanın böyle bir daveti duyabilmesi ise tam bir iç huzuru durumunda olur. Dış şartlara bağımlı olmayan bir huzur, sukünet. Bu duruma ulaşmanın binbir yolu vardır. Bu yollar görünüşte farklıdır. Hepsi özde nefsaniyetin kontrol altına alınması ve zihinlerimizin her tür dünyasal endişe, korku ve tutkulardan özgürleşmesi demektir ki bu duruma ulaşmak tam güven demektir. Tanrı'ya güven. Onun herşeyi görüp bildiğine ve her ihtiyacımıza cevap verebileceğine güven. Onun bize olan sevgisine güven.

Tanrı ruhtur dolayısıyla bizler ona ruhumuzla inanırız sadece kalp veya akılla değil. Ruhla inanmak, görerek ya da duyarak değil hissederek inanmaktır. Evet, herşey de onun enerjisini hissetmek. Onun yüceliğini hissetmek.

Allah neden bu yaşadığımız kötülüklere izin veriyor? Tüm bu açgözlülükler, katliamlar, yalan ve şiddet! Dünya yaşamında insan rüştünü ispat etmek durumundadır ki ebedi yaşam denen esasen yaratılış hedefimiz olan Allah'a kavuşmak, tekrar Tanrı enerjisiyle birleşmek, Yaratanın kutsal ruhundan ayrı olmadğımızı idrak etmektir. İdrak ışıktır. Cehalet yani ayrılık bilinci ise korku ve karanlık.

Işık yoldaşımız, sevgi yolumuz sonsuzluk hedefimiz olsun.