Işık

Uzun bir tünelin içinde yaşanır hayat. Büyük bir tünelin sakinleriyiz aslında her birimiz. Çoğumuz tünelin muhtelif yerlerinde mukim, bir kısmımız da tünelin ucundaki ışığı aramakta. Bazısının ikamet yerinde büyük bir havalandırma, bazısında taşların, kayaların çatlaklarından sızan ışık var. Kimi zifiri karanlık kör kuyulara düşmüş tünelin karanlığında, kimi de ışıktan bihaber karanlıktan memnun.

Arayanlara tünelin ucundaki ışık görünür, önce belli belirsiz bir aydınlık emaresi olarak. Büyür sonra, seçilir olur. Koşar adım gitmek istenir içinde bir heyecanla. Yaklaştıkça büyür ışık, ışık büyüdükçe tünelin sonu gelir. Tünelle birlikte bitmez hayat ve aslında yeni başlar.

O ışıktır şeftali çiçeğindeki pembelik, o ışıktır bahar sürgünlerinin taze yeşili. Denizin, gökyüzünün mavisi, köpüğün, bulutun beyazı hep o ışıktır. Işık, bazen bir yağmur damlası olur düşer, bazen de bir kar tanesinde çiçek açtırır. Kimi zaman berrak bir pınar olur kana kana içilir, kimi zaman dudakları kurutup çatlatır yokluğu.

Güneşin, kısa bakımsız saçlarını sarartıp, kabuk bağlamış yüzünün derisini kararttığı küçük kızın, kirli ellerine uzatılan pamuk şekeri gibi bir mutluluk olur bazen ışık, bazen de kısa pantolonuyla güneşli sahilde sekerek yürüyen oğlan çocuğunun, kaçırmamak için ipini eline doladığı uçan balon.

Durduk yere gülümseme olur bir akşamüzeri, bir sabah vakti herkese günaydın dedirtir cıvıl cıvıl bir neşeyle.

Sözlük açtırır, “müteşekkir olmak” denilen kavramın bir de sözlükteki karşılığına baktırır. Yetersizliğini fark ettirir sözlükteki anlamının. Bu duyguyu yeterince ifade etmenin yolunu aratır adama.

Işık bazen kelimeleri anlamsızlaştırır, kavram kargaşası yaratır. Mutluluk der, ışığı anlatırsın. Sevgi der, aşk der ışığı tarif edersin.

Yürekteki heyecan, karındaki sancı, mutlu yüzlere sarılmış uykular, hasret dolu uykusuzluklar, tendeki ürperme olur ışık.

Mutluluktur ışık, namütenahi bir mutluluk…