Işık

''Ben, nefes almıyormuşum ki hiç çoook uzun zamandır. 

İçim o kadar acımış ki ve her şey arafta kalmış sanki.

Kaybolmuşum..

Yönümü bulamaz olmuşum..

O karanlık çekmiş içine beni..

 Bırakmışım sonra kendimi ben de karanlığın derinliklerine..

Ölüyormuşum aslında..

Sen bulmuşsun beni..

Bu yüzden ışığım diyorum sana.''

Karanlık ve buz gibi bir gecenin kaybolan sokağında, soğuktan titreyerek, kaybettiğim ruhumu ararken rastlamışım sana.

Donmuşken gözyaşlarım yüzümde ve bedenim hissizleşmişken ayaza ve her geçen saniyede biraz daha yüz tutmuşken bedenim donmaya, ağırlaşmışken kanım damarlarımda, soluk alışlarım yavaşça seyrelirken, sıcacık bir çift gözün dokunuşuyla uyanmışım kaybolduğum geceden.

Sabahın alacakaranlığında gözlerimi yeniden açtığımda farketmişim; yağmurlu bir gecenin puslu izlerinin yerini aydınlığa bıraktığını.

Araf'ta kalan ruhum, kanayan yaralarım, acıyan yüreğimle tam da vazgeçmişken nefesimden; nefesini üflemişsin yüreğime..

Minnettarım varlığına.

Teşekkür ederim gelişine.