Işıklardaki kız

Önümde biriken araç sürüsünden kaçmak ve biraz zaman kazanmak için servisten erken inmiştim. Kaldırım boyunca, biraz ötede duran ışıklara doğru yürüyordum. O an aynı anda bana doğru yaklaşan güzel bir kız fark ettim. İkimiz de aynı yerde durduk ve trafik lambasının iki yanında beklemeye başladık.

 -Bana defol git dedi. Senden iğreniyorum dedi bana.

Hiç beklemediğim bir anda  telefonda konuşmaya başlamıştı. O kadar da aldırmamıştım yanı başımda geçen konuşmaya ama kızın sesindeki üzüntü beni de etkilemişti. Sonuçta dünya üzerindeki her insanın anlayacağı, derin bilgi gerektirmeyen mevzulardır bu gönül işleri.  Karşıdaki insanın duyguları tanıdık gelince ister istemez acılarına da ortak olabiliyor insan. Sanki yeterince sorun yokmuş gibi.

 -Beni artık istemiyor musun dedim. Hayır dedi.

Yeşil yanmıştı. Karşıya geçerken göz ucuyla arkama baktım. Geçmeye niyeti pek yoktu galiba.

 Zaten çoğu şeyden daha zor olanı da bu sanırım. Birini istemek ama onun seni istememesi. Onun senin gözünde ayrı bir yeri olurken senin onun için sadece herkes gibi olman. Kafanı kurcalar genelde. Sen de o bilince ulaşmaya çalışırsın. Zamanla başarırsın ama şartların da elvermesi lazımdır.  Kimileri için bu süreç daha uğraştırıcıdır. Ama bütün istekler geçicidir. Her arzunun da bir son kullanma tarihi olduğu için eninde sonunda bir yolunu bulursun. Amaç, en az yarayla atlatmaktır.

Karşıya geçtiğimde yeniden arkama baktım. Hala aynı bıraktığım yerde, direğe yaslanmış bir halde duruyordu.

 Sanırım sadece bir şeye dayanmak istemişti o sırada.