İsimsiz hikayelerim

Yılların ve tüm yaşanmışlıkların beni yorduğunu itiraf etmeliyim. Hayatla baş ettiğimi düşünerek mutlu olduğum anlar, ardından bir sürü yıkılış hikâyeleri ile mutsuz sonla bitiyordu…

Oysa bizler çocukken, mutlu sonla biten Türk filmlerini izleyerek büyümüştük. Neden hayatta, filmlerde olduğu gibi; hastaların iyileştiği, sevenlerin kavuştuğu, mutlu sonlarla bitmiyordu…

Sorguluyorum bugün bütün hayatı ve bütün insanları, tüm yaşanmışlıklarıyla beraber ve ‘neden’ ve ‘niçin’ lerle dolu bu sorgulayışların acımasızlığı altında ezdiğim, ruhsuz kalmış bir ben buluyorum…

Tıpkı susuz kalmış bir ağaç gibi, kurumuş yaprakları, kurumuş dallarıyla, yıldırımını- ölümü gibi bekleyen dağ başında, bir başına... / Bir ben…

Bütün bu söylemlerim kulaklara isyan gibi gelse de umutsuzluğa dair değil elbet cümlelerle birleşen düşüncelerim.

Bizler;

Yani isimsiz şiirlerimde bahsi geçen

Mutlu sona dair yazılmış

Türk filmi senaryolarının

Salya-sümük ağlayan annelerinin

Çocukları olarak;

Aynı zaman(lar) diliminde

“Yaşamak şakaya gelmez” dizelerini de

Ezberleyerek büyüdük…

Ve şimdi hayat bizi ezmeye çalışıyor olabilir. Hatta bizimde ezildiğimizi düşündüğümüz anlar gereğinden çok da olabilir. Dik durmak öğretisiyle can bulduk, güçlü olmaya dair bütün kelimelerin, kaslarla ölçüldüğünü zannettik. / Yanıldık…

Kan kusup, kızılcık şerbeti içtim demek, açken dişimizi kürdanla karıştırmanın tokluk adına bir faydası olmasa da öyle görünmenin bir erdem olduğunu anlatan Baba-Atasözleriyle doldu kulaklarımızın içi…

Peki, bizler şimdi hayatın neresindeyiz. Bu hangi bahsi geçen sahne, perdesi kapanmış mı, henüz açılmamış mı? Tamda burası şimdi-şuan, hayatın neresindeyiz, bilmem(iz) gerekiyor. Yoksa nefessiz kalıp, öleceğim(iz)den korkuyorum…

SEMRA KOCABAŞ / ALAZ