İsimsiz mektuplar

Bugünler de bir hüzün var yine yüreğimde, yüzümde düşüncelerimde. Öyle bir hüzün ki bu anlamını anlayamıyorum. Dönüp dönüp seni özlüyorum. Ve ardından olmayışının kapladığı hüzün anları başlıyor aniden. Neden önüne geçemiyorum. Neden hergün seni aramak istiyorum, her sabah seninle uyanıyor, her gece seninle yatıyorum. Ama bieşey var ki sana ulaşamıyorum. Yazıyorum yazıyorum seni kağıtlara. Hüznüm oldun hazanı birlikte yaşayan.

Bugünler de bir hüzün var yine yüreğimde, yüzümde, düşüncelerimde. Öylesine taşkın ırmaklar gibi öylesine baskın ki bir an gözlerim doluyor ve seni arıyorum. Hastalığımın adı oldun.Ve bunu bir tek ben sadece ben biliyorum, farkında bile değilsin. Derin iç çekişlerim kaplıyor gecelerimin sessizliğini. Etrafım o kadar yalanla dolu o kadar sanal sahte ki! Bunca kalabalığın içinde bir okadar gerçekci ki yalnızlığım görsen inanamassın ve bana kıyamassın da biliyorum. Önümde yükselen bir tepe gibisin hergeçen gün daha tepelere çıkıyorsun gözüm hep sende kalbimle birlikte. Ama sen bilmiyorsun. Bilsen de artık çok geç olmuş olabilir. Öyle diyebilirsin de!

Bugünler de bir hüzün var benliğimde. Yalnızlığımdan, bu senin yalnızlığın. Ayrılışlarımız, birleşmelerimiz, sevişmelerimiz, gözyaşlarımız ve sırlarımız hepsi benim hüznüm benim yalnızlığım. Değerli bir mücevhersin hala eskidikçe değerin artıyor. Senin değerli halin beni zenginleştiren şey. Her başarımın arkasında sen varsın ama sen bilmiyorsun. Zamanı geldiğinde öğreneceksin işte o zaman yanımda olacaksın. Belki bir anlık bir birliktelik olacak belkide! Evlenmiş olabilirsin ya da yazmaya cesaretim olmayan hallerde olabilirsin. Hüznüm ne zaman son bulur cevabı sanırım sensin.

Hüznümü Hazanımı Benden Al... Beni tamamla eksik olduğumu bir bilsen koşar gelirmisin?