İsimsiz öğretmen

(YA DA SAHARA) DESTANI

Daha on yedisindeydi Ali

Ya da Hüsnü, Osman, Veli…

Bu son kış olacaktı,

Son sömestresi Öğretmen Okulu’nun…

Yaza öğretmen çıkacaktı.

Evini özlemişti Ali

Ya da Ayşe, Selma, Seyfi…

Bu son kış olacaktı,

Son demiydi okulla evi ayıran dağların…

Yaza öğretmen olacaktı.

Altı arkadaştılar. Ali

Ya da Enver, Semsi, Hayri…

Bu son kış olacaktı.

Sonuydu yollarını kesen tipinin…

Yaza, yaza öğretmen olacaktı.

Soğuktu. Tipi testere gibi…

Göz gözü görmüyordu.

Can pazarıydı…

Umutluydu Ali

Ya da İsmail, Talat, Cumali…

Bu son kış olacaktı,

Bu dağlar onu durduramayacaktı….

Rüzgar dondurucuydu,

Tipi zalim…

Beline kadar kara gömülmüştü Ali.

Elleri yoktu sanki,

Bacakları dermansız;

Karlara düştü Ali.

Ya da Hasan, Hüsmen, Veli…

Anasını gördü unlu elleriyle

Hamur yoğuruyordu

Keteyi sever diye oğlu…

- Saçları neden ağarmıştı ki…

D Doğruldu Ali ve rüzgarın

Zalim tokadı patladı yüzünde.

Elleri yoktu sanki,

Bacakları da onun değildi;

Yürümüyordu ayakları…

- Kara üzüm gözlü Ayşe mi o!...

Beşinci sınıftaydı hani…

Ellerini uzatmış:

‘’Öğretmenim, öğretmenim

Bak, diplomamı aldım.’’

Dizlerinde takat yok Ali’nin

Arkadaşlarını göremiyor.

Bir ara Seyfi’yi görür gibi,

Boyu iyice kısalmış.

-Gülmek geliyor içinden-

Yoksa kara mı gömülmüş.

Ve soğuk, buz kesen tipi

Donduruyor tebessümünü

Morarmış dudaklarında…

Yüzler kayboluyor yakınındaki,

Kar gittikçe yükseliyor.

Soğuk… İçi titriyor!...

Can çekilmekte göz kapaklarından…

- Bir sarı ışık vuruyor yüzüne

Kaplan gibi bir teğmenin yıldızından:

‘’Öğretmenim, öğretmenim

Bak, Vatan’da nöbetteyim.’’

Yaşlar akamadan donuyor

Gözlerinde Ali’nin…

Anasını özlüyor, sıcak göğsünü

Ve babasının saçlarına dokunuşunu…

- Sıcak sobanın yanında

Neden üşüdüğüne takılıyor aklı.

Bir uğultu ve silah sesleri…

Gelecekte yaşıyor sanki Ali.

Güneydoğu’da bir okulun alevlerinde

Yanan, Sevgi Öğretmen’in elleri

Ve hain kurşunlarla yere serilen

Eğitim neferleri:

‘’Öğretmenim, öğretmenim

Kurtar bizi.’’

Vücudu donarken Ali’nin

Yüreği yanıyor;

Işığı sönen

Öğretmen öğrencilerine ağlıyor…

Artık rüzgarı duymuyor Ali

Ya da Selma, Fatma, Merdali…

- Kız kardeşinin sıcak bakışı

Bura cennetin kapısı…

- Zifiri karanlığında tipinin

Parlayan ışığı

Ay yıldızın…

Bu destanıdır Ali’nin

Ya da Emre, Elif, Halil’in…

Bir öğretmen düştüğünde toptağa

Bin öğretmen yetişecek Vatan’a…

Yetiştirdiği öğretmenleri Ali’nin

Ya da Hüsnü, Ayşe, Veli’nin…

Aydınlığı vuracak dağlara,

Işığı rehber olacak yarınlara…

Son nefesinde Ali’nin

Kulaklarında sesi Karınca Memed’in:

‘’Öğretmenim, bugün senin düğünün

Kutlu olsun Öğretmenler Günün.’’