İsimsiz sıfatsız sokak çocuğu

             (fotoğrafı ekli çocuk)

Hani bu memleket bizimdi, hepimizindi?

Doğası havası suyu taşı toprağı, kurdu kuşuyla hepimizindi

Hani köyleri, şehirleri caddeleri parkları, meydanları hepimizindi

Neden tüm bunlar sizin oldu da, bana sadece karanlık sokaklar, soğuk kaldırımlar, izbe köşeler kaldı?

Hani ekmek hepimize yeterdi?

Sıcak mekanlarınızda zengin yemek sofraları, binbir çeşit yiyecekler, içecekler...

Yetmiyormuş gibi bir de, o enfes donanımlı yemek masaları ve etrafında şen şakrak yiyip içerken çektiğiniz  onlarca fotoğraflarınız... Bu fotoğraflarınızı da İnternet sayfalarında sırıtarak, aç bir görgüsüzlük içinde afra tafra yayınlamanızı gördükçe size olan öfkemden,  bu soruyu yeniden soruyorum size:

“Hani ekmek hepimize yeterdi ? “ 

Hani bana düşen bir dilim kuru ekmek nerde?

Hani bu memlekette herkes eşitti ?

Şimdi ben, şu gördüğünüz halimle sizlerle eşit miyim ?

Buna rağmen, eşit olduğumuza yemin eder misiniz?

Etseniz de çarpılırsınız zaten !

Hani Sosyal Devlettik ?

Ben miyim yoksa, sosyal olan bu devletin tek yurttaşı ?

Hani adaletli, vicdanlı bir millettik ?

Anam - babam yok,  bacım- kardeşim yok, kimim- kimsem yok .

Evim-barkım yok. Sobam-ateşim yok, param-pulum yok, üst-baş yok en zoru da, şu kış gününde  ayağıma giyecek ayakkabım yok..

Biliyorum, bende olmayan her şey sizde misli misli var, hem de ne çok, ne çok..

Gözüm yok, daha çok olsun sizde ama, “yetecek kadar da benim de olsun” diye istemek hakkım bile yok benim!

Varlığınızdan vermiyorsunuz meğer yokluğuma, bari alenen göstermeyin varlıklarınızı bana, gözümün içine sokarcasına, yeter diyorum, daha ağırlaşmasın gönlümün yükü yaralı yüreğime.

Vermediğinizi göstermeyi bana n’olur ! Kahrettirmeyin daha fazla …

Bunu sizlerden hasetsen rica ediyorum.

 meğer beni bana bıraktınız

 sokaklarda sefil ve muhtaç

 meğer peşime acılar taktınız

 benim midem her gün aç !.

*muzaffer yıldırım