İşin açığı yanlızlık bana pek yakıştı

PARÇALANDIM

Ve her bir parçamı ayrı yere bıraktım…

Candan Erçetin’in bu eski parçası şu sıralar beni hatırlatıyor gibi geldi.

Bazen yorulduğumu hissediyorum. Yaşım 23 ama nerden baksanız bir 40 yaşında ki insan kadar çok şey yaşamışımdır. Bir bakıma iyi derken bir bakıma da bu durumdan şikâyetçiyim.

Olgun bir bayan olmak güzel, ciddi olmak da güzel ama artık sıkıldım diyebilirim. Bazen şu garip giyimli gençler var ya işte onlara imrenerek baktığımı fark ediyorum. Rengârenk giyinirler, saçlarını yeşil, mavi yaparlar, sokakta şarkı söylerler…

Biz kızlarla gece yarıları Eskişehir doktorlar caddesinde şarkı söylerdik bağıra bağıra. O zamanlar güzeldi. Şimdi gittiğim her yerde kendimi kastığımı fark ettim. Elimde olmadan yapıyorum bunu.

Her yeni hikâye yeni bir başlangıçtır diye söylediler. Gerçekten öyle mi? Bildik hikâyelerin dışına çıkmalı mıyım yoksa yeni hikâyeleri okumaya başlamalı mıyım? Ürkütüyor yeni hikâyeler beni. Aynı şeylerle karşılaşır mıyım acaba diyorum kendi kendime. Eskilere de takılıp kalmamalı.

İşin açığı yalnızlık bana pek yakıştı. Ya da yaşadığım acının molozlarını hala temizliyor olmak enkazın üzerine binayı kurmanın ne kadar zor olacağının göstergesi olabilir mi?

Kafamda cevap bekleyen bu kadar soru varken sanırım yanlıştı yeni bir hikaye…