İskelede çalan bir melodi...

İskelenin bir kenarındayım...

Huzurlu bir iç çekişle, usulca bir nefesi salıveriyorum dalgaların üzerine. Her nefesimde saklı, ayrı bir anı rüzgârı. Bitmeyen düşüncelerimin, savrulan saçlarının, gamzelerinin esintisinde.

“şimdi dönerim” mırıldanarak omuz silktim dalgalara. Ve karanlığa daldım. Adımlarımı hızlandırdım. Koşmayı denedim, yapamadım... kalakaldım.

Sonra durdu, donuklaştı tüm görüntüler; su buza keserken, buzdan heykeller yapma isteği oluştu içimde. Hiç birini ona benzetemediğim, sadece ona çok susadığımı anımsatan figürler.

Gözlerim kayıp giden dalgaları takip ederken, içimdeki özlemin bir şiirdi artık.

Dün gibi gözlerimde... Ateş kırmızısı kapri üzerindeki, siyah tişörtüne uyumlu üçlü kanepeye yarı uzanmış halinle, düşüncelerinin sarkacında: “nerede kaldı bu” dercesine, sol bileğinde elmas parçası gibi duran saatine baktığın düşünceli resmin.

O sabırsızlığının nedeni olmak istemiştim, ilk kendimi verdiğim kadın.

Ona karşı koyamıyorum çünkü yitirmekten korkuyorum. Hep kendimi suçladım. Hatamı aradım. Nedenimi aradım. Bulamadım... Her şeye rağmen korkuyorum. Geride kalanlar da, ötesi de hep sessizlik.

Hani yastığına sımsıkı sarılır, sanki senden alacaklarmış duygusu ile gömersin ya başını, kokusunda kaybolursun, işte tüm olasılıkları ıskalarken bu tatdayım.

Sabahın ilk ışıklarında, bu iskele, düşünce hazneme hayallerini doldurmama yeterken, hayallerim, hayalcim ve ben sonunda baş başa kalmayı başardık.