İslam ''Bir lokma bir hırka'' dini değildir

Günümüzde bazı çevrelerde fakirlik, az gelişmişlik, eziklik ya da dünyadan elini-eteğini çekmek Müslümanlığın simgesi olarak görülmektedir. Bu zihniyet peygamberlerimizin açlıktan beline taş bağladığını ve ''bir lokma bir hırka'' felsefesi ile yaşadığını anlatır. Bununla birlikte, Müslümanların dünyadan soyutlanıp zavallı bir görüntüye bürünmesi istenir.

ZENGİNLİK VE İHTİŞAM MÜMİNLER İÇİNDİR

Peygamberimiz için '' Aylarca evinde yemek pişirecek ateş bulamazdı.''  ya da ''İki gün boyunca bir hurma ile yetinirdi.'' gibi söylemlerin gerçekle uzaktan yakından bir ilgisi yoktur. Öyle ki, Peygamberimiz Hz.Muhammed'in Allah tarafından zengin edildiği Kuran'da şöyle açıklanmıştır: ''Bir yoksul iken seni bulup zengin etmedi mi? (Duha Suresi,8) Birçok konuda olduğu gibi bu yanlış düşünce ve söylemlerin sebebi, Kuran'dan uzak bir din anlayışından kaynaklanmaktadır. Oysa, Kuran'a bakılmış olsa İslam'ın kesinlikle böyle bir model öngörmediği rahatlıkla anlaşılır. İslam, sürekli yenilenmeyi çağın gereklerine göre donanım sahibi olmayı güzel ve temiz olmayı emreder. Hz.Peygamberimiz (s.a.v)' da hadislerinde '' Yüce Allah verdiği nimeti kulunun üzerinde görmek ister.'' ve  '' Allah güzeldir ve güzeli sever'' diyerek bu konuya en güzel cevabı vermiştir. Yine, Kuran'da, ayetlerde birçok peygambere büyük servet ve mülk verildiği anlatılır. ''Bunların içinde Hz.Süleyman'ın eşi görülmemiş zenginliği ve ihtişamı asırlardır dillere destan olmuştur. Öyle ki, Hz.Süleyman Allah'ın kendisine verdiği büyük mülke sahip olmadan önce şöyle dua etmişti: ''Rabbim, beni bağışla ve benden sonra hiç kimseye nasip olmayan bir mülkü bana armağan et. Şüphesiz sen, karşılıksız armağan edensin.'' (Sad Suresi,35) Eğer zengin olmayı dilemek Müslümanlar için kınanmış bir hareket olsaydı, Allah birçok ayetiyle övdüğü bir peygamber bunun için dua etmezdi. Nitekim Kuran'da bildirildiği gibi Allah Hz.Süleyman'ın bu duasını kabul etmiştir. Hz.Süleyman bu konuda tek örnek değildir. Onun babası olan Hz.Davud da kendisine Allah tarafından hükümdarlık verilmiş, güç ve iktidar sahibi bir peygamberdi. Aynı şekilde Allah Hz. İbrahim ve ailesine de büyük bir mülk vermiştir.

MÜLK YALNIZCA ALLAH'A AİTTİR

Yalnız, müminlerin zenginlik anlayışı ile cahiliyedeki zenginlik anlayışı farklıdır. Müminler mülkün Allah'tan geldiğini ve mülkün asıl sahibinin de yine Allah olduğunun bilincindedirler. Müminler mülkü Allah rızasına uygun olarak, hayırlı işler için harcarlar. Oysa cahiliyedeki zenginlik anlayışı malı sahiplenme içgüdüsü üzerine kuruludur. Bu arada mutlaka unutulmaması gereken bir nokta vardır: İslam'da insanlar zenginlik kıstasına göre değerlendirilmezler. Bir insanın fakir ya da zengin olması onun Allah katındaki konumunu etkilemez. Önemli olan, sahip olduğu mülkü Allah'ın rızasına uygun olarak harcayıp harcamadığıdır. Bunun aksi bir tavır yani mal biriktirmek müminler için söz konusu olamaz. Çünkü mal biriktiren kişiler ''altını ve gümüşü biriktirip de Allah yolunda harcamayanlar..Onlara acı bir azabı müjdele''( Tevbe Suresi,34) hükmüne dahildirler. Nitekim, Hz.Süleyman'da mal sevgisine yönelmesinin amacını Kuran'da şöyle açıklamıştır: ''O (Süleyman) demişti ki:'' Gerçekten ben, mal sevgisini Rabbimi zikretmekten dolayı tercih ettim.'' ( Sad Suresi, 32 )

Zenginlik, ihtişam ve hakimiyet Allah'ın dilediği mümin kullarına armağan ettiği bir lütuftur. İnananlar bu dünyada Allah'ın nimetlerinden yararlanıp zevk aldıkları gibi, kendilerine verilenleri Allah yolunda harcamaktan da çok büyük zevk alırlar. Burada önemli olan Allah'ın helal yoldan verdiği mal ve servete karşı gereken şükrü yaparak bunları yerli yerinde kullanmak, Allah'ın nimetini sürekli anmak ve bu sayede Allah'a yakınlaşmaya ve O'nun rızasını kazanmaya yollar aramaktır. Çünkü, şükredip Allah yolunda sarfetmek için dua ile istenen mülk, müminler için bir ibadet ve ecir kaynağıdır.

De ki: ''Allah'ın kulları için çıkardığı ziyneti ve temiz rızıkları kim haram kılmıştır. De ki: ''Bunlar dünya hayatında iman edenler içindir, kıyamet günü ise yalnızca onlarındır.''(Araf Suresi,32)

Kaynak: Harun Yahya / www.harunyahya.org