İslam’ın Kuran'ın gözlüğü

Hayat bu zamanın çarkları arasında kayıp giden, yüreğimizde hissettiklerimizle bazen de hissetmeyerek es geçtiklerimizle yaşadığımız bir ömür.

Beraberliğimizle el ele yaşanması gereken ömrümüzü bazen arzularımızın rüzgârına kapılarak beraberliğimizi unutarak sadece kendimiz için yaşadığımız oluyor ister istemez.

Hislerimize prangalar vurarak yaşadığımız hayatta, kalpleri kırarak üzüntüler vererek, insan hayatını hiçe sayarak ömrümüz zamanın çarkları arasında akıp gidiyor.

Bazen yüreğimize yumruk yumruk dizilen pişmanlıkların tutkunsuzluğu, şehirde kendimizi gömdüğümüz yalnızlığımızın korkunçluğu ile demlenen dertlerin kendi pişmanlığımızın içinde kaybolup gidiyoruz.

Yaşatılanların vicdansızlığı mı? Yaşamın vicdansızlığı mı? Kendi kendimize kurduğumuz vicdansızlığın atmosferimi bizi böylesine vurdumduymaz hissiz yapıyor? Bunu sorgulamak gerekiyor.

Bilmiyorum demekle bu işte olmuyor. Dünyaya geliş amacımız belli yüce Allaha kulluk, insanların gönüllerini inşa etmek, merhametle adalet içinde yaşamak dersek kısacası yeter sanırım.

İman ki, yüreğimizde yıkılmaz bir kale, özgürlüğün meşalesi dünyaları inşa etmenin mimarı Kuranın ışığı, ayağımızda bağlı olan prangaları yok etmeye yeterde artar diyorum.

İman ki, nice dertlerle yanan yüreklerdeki ateşi de söndürür, pişmanlıklar için tövbe kapısına da götürür, yalnızlığımızı da paylaşmaya da yeterde artar.

Boş bir kâğıt gibi boş olan ömrümüzü, hiç bitmeyecekmiş gibi bomboş sokakları yolları tüm güzelliklerle doldurmaya da yeter yüreğimizdeki Kuran iman gül kokulu Resulün sünneti.

İman ki,birbirimiz aleyhinde aslı astarı olamayan aleyhimize içi boş cümlelerin yalanın riyakârlığın bir gölge gibi peşimizde dolaşan gölgesinin kökünü kurutacak, sitemlerin korkaklığın geri dönmeyen vefasızlığın suratına okkalı bir tokat atacağı da kesin.

Yeter ki yüreğimizdeki Kuranın sünnetin imanın nur sayfalarını kopartarak atmayalım. Yaşadığımız anı, imansızlığın nefsimizin arzularımızın şeytanın adımlarına hapis etmeyelim.

Birbirimizi sevelim sayalım kucaklayalım tahammül gösterelim. Fikirlerimizi kendi nefsimizde zihnimizde değil Kuranın sünnetin potasında eritelim ve öyle kabul edelim.

Bakar iken karar verir iken de İslam’ın Kuranın gözlüğü ile bakalım. Yoksa herkes kendi bildiğince karar verir ise şeytanın atı boş bulduğu meydanları toza dumana katar. Selam ve dua ile.

Mehmet Aluç