İşsiz kalmanın dayanılmaz hafifliği

Hani bazı durumlar vardır, sevinecek misiniz, üzülecek misiniz bilemezsiniz ya, işte ben bu aralar tam öyleyim. Çünkü artık işsizim.

Galiba Danimarka, birisi işsiz kalınınca 'hadi gözün aydın' diye tebrik aldığı tek ülkedir. Kime işten çıkartıldım desem, 'hadi gözün aydın' diyor, sevinsem mi üzülsem mi yine karışıyor duygular.

İki kere üst üste iş kazası geçirdim ve belimdeki ağrılar geçmeyince yaklaşık 5 aydır süren hastalık sonrası anlaşmalı olarak işten çıktım. Yani iş veren sordu' ne zaman gelebileceksin işe' diye, 'daha belli değil ama büyük ihtimal yaz tatili sonrası' diyince, 'peki ne yapacağız' sorusuna, 'istersen beni işten çıkartabilirsin' dedim. Çünkü eğer işe dönersem bu yaz izne gelme ihtimalim ortadan kalkacaktı. 'emin misin, istersen biraz düşün' dedi. Ben gayet sakin 'yok eminim zaten sen de eksik elemanla daha fazla idare edemiyeceksin' dedim. Böylelikle anlaşmalı olarak işten çıkmış oldum. Sendikamın aracılık yapmasına bile gerek kalmadan, 4 ay tam maaş ödemeyi kabul ederek işten çıkartılma süreci başlatıldı. Yani 1 Haziran itibariyle işten çıkartılıyorum, ama Eylül dahil olmak üzere tam maaş almaya devam edeceğim.

Şefle konuşmam bitip çıktığımda çocuklar koşup sarıldılar, 'ne zaman geleceksin çok özledik seni' diye içim acıdı. İşte o zaman sevincin yerini hüzün aldı. Bıcırıklarımla oynaşamayacağım artık.

Hayatım Mayıs sonuna kadar beklemeye alınmış gibi sanki. Mayıs sonunda MR sonucunu alınca hemen planları uygulamaya geçeceğim. İlk plan izin :)) mutlaka gelmeliyim. Daraldım, bunaldım buralarda. Sonra planlar eğitime yönelik. Bir dünya plan yapıyorum. Yeni okullar, eğitimler buluyorum. Fırsat bu fırsat ek diplomam olsun istiyorum. Aile terapisti olma düşüncesi ağırlıklı bu aralar.

Bu planları yaparken içim içime sığmıyor. Sonra aklıma yine işsiz kalacağım geliyor, hemen savunmaya geçiyorum, 'iyi ya işte bunca zamandır fırsat bulamadığın pek çok şeyi yaparsın artık' diyorum. Ama uzun sürmüyor karşı saldırı. 1986 yılıydı Danimarkaya gelişimiz. O günden beri ben hiç boş kalmadım. Ama şimdi sanki bir yanımda birşeyler eksik. Boşluktayım mı ne?

İşte bu yüzden dedim işsiz kalmanın dayanılmaz hafifliği diye. Hem negatif hem pozitif algılanabilecek bir hafiflik. Bir bakıyorum iyi, bir bakıyorum kötü...

Yarın pazartesi, tek işim Kaan'ı okula bırakmak .............