Issızım bugün...

Vurdu geçti; öyle diyeyim ben size. Neler neler hissettim. Yıktı beni son sahne. Koltuğa gömüldüm, ağladım. İnanmadım Ada'nın evlendiğine. O cüzdan senin değil arkadaşının dedim. O kız senin değil, arkadaşının kızı.

Üzüldüm Alper'e. O sarılmaları var ya son sahnede, hani arkalarını döner dönmez, birden tekrar birbirlerine dönüp sarılmaları. Küçük bir hıçkırık yükseldi içimden. Boğazım düğümlendi. Sonra Alper'in yolun sonundan ağlayarak bakışı. Akvaryumdaki balık gibi sağa sola dönüşü, o çaresizliği.

En kötüsü, işte en kötüsü orada vurdu yüreğime. Bitti dedim; artık yoklar. Ama hep var olacaklar birbirlerinin yüreklerinde, en derinlerinde. Hiç kimsenin dolduramayacağı koca bir boşlukla.

Alper bir daha kimseye öyle yemekler yapmayacak. Kimseye öyle içten sarılmayacak. Kimseyle öyle tatlı uyumayacak. Herşeyi geç, kimseyi yüreğinin en içine almayacak.

Ada'nın yüreği hep sızlayacak.

Devam etseydi eğer, aynı mı devam ederdi bilmiyorum. Kötü hissettim, çok etkilendim. Bir kez daha deli gibi geçtiğini hissettim yılların, eksikler dahilinde mavi bir telaşla.

Akşam yatağıma uzandığımda "Anlamazdın" şarkısını dinledim. Baktım ağlıyorum, kapattım. Bugün tuhaflık var üzerimde. Sessiz bir deniz kenarında olasım var. Sanki sadece martılara tahammül ederim gibi geliyor.

Ada gibi bir yürek taşıyorum bugün.
Alper gibi sızlıyor içim.

bubinick
2 Aralik 2008