İşsizlik - kedi sırnaşması

Tuhaf.
Artık hiç bir serçe konmuyor yanıma. Put gibi durmamdan mı yoksa artık olmadığından mı?

Orta yerine sade getirilmiş ama orta niyetine içilmiş kahvenin dilimde yarattığı tat kırıklığını anlatabilmem için yazmam gerek. En azından böyle ifade edebilirim kendimi bu soğukta kendime deniz olabildiğince sakinken.

Bol telvesi var kahvenin ve ara ara içtiğimden yüreğim kabarmış çıkacak falım, biliyorum. Ya şu şimdiden görünen koca balık, bir yunus olmalı, dalga geçiyor benimle kesin.

İşsizliğimin, yine ve yeni bir işsizliğimin ikinci gününe yine biyolojik saatim sayesinde çok erken başlarken evdeki herkes uyuyordu bilmeden olacakları. Ne olacaktı ki hem? Dükkanlarını yeni açmakta olan esnafa alışma kaç gün sürecekti?
Kocamış ve şişman bir kedi sırnaşıyor bacaklarıma bütün şımarıklığıyla. Gözgöze geliyoruz ve ben bu sefer kısmıyorum gözlerimi zira bu sefer bir kediye "seninle dostuz" gibi bir mesaj vermek niyetim yok, dost değiliz zira, olmayacağız da. -Sen buranın kedisi olarak alışık olduğun her davranışı gösterip belki bir okşama ya da bir lokma peşindesin, ben ise ne okşanmayla ne de lokmayla geçecek insansı açlığımın peşinde.

Aldığım bir kaç gazeteyi, ölüm ilanları dahil okuyup bitirdim, geride 2 dergi kaldı okunacak, hava hala soğuk ve kahvenin tadı hala dilimde duruyor, hatırlatıyor, ben seni aldattım diye. Ne garip, kahveyi yapanın belki şeker koymasıydı bütün bunları bana düşündüren, basit bir unutmaydı hepsi ve hatta şu kedinin sırnaşıklığını bile bir faydacılık olarak görmem bile.

Sonuç itibariyle yine işsizim, getireceği bir sürü sorunu nasıl alt edeceğimi biliyorum ve fakat bu kedinin neden hala bana sırnaştığını anlamış değilim.
Yoksa, bu kediler, insanları seçiyorlar mı?