İstanbul' da yaşamak...

Ben gidişatı görüp kaçtım kurtuldum. Artık sokakta yürürken paranoyaklaşmıştım. Arkamdan duyduğum her adım sesi benim için potansiyel suçluydu.

Sokak kapısı her çaldığında gelen kesin hırsızdı.

Resmen paranoyak olmuştum.

Sonunda kaçıp Bodrum’a yerleştik bildiğiniz gibi. Burada bahçeli evdeyiz. Küçük televizyon daimi bahçede. Cep telefonları orada duruyor. Hırsızlık yok ki burada… İnsanlar arabalarını bile kilitlemiyor.

Sokakta rahatça yürüyorsunuz. Ne taciz eden var, ne soymaya kalkan. Zaten çıksa da böyle biri esnaf hemen müdahale ediyor.

Bunları niye mi anlattım?

Dün güpegündüz, akşamüstü saat 17.00 suları kardeşimin kapısı çalınıyor. Nerede mi? Istanbul’un göbeği Göztepe’de, güvenlikli bir sitede.

Kardeşim yatak odasında uyuyor. Kocası da salonda kestiriyor. Oruç malum. Kapıyı yeğenim açıyor. Kardeşim taşınmak üzere olduğundan bugünlerde habire ustalar geliyor eve.

Neyse, yeğenim kapıyı açıyor. Açmadan önce “Kim o?” diye soruyor. “Benim” cevabını alınca bir tanıdıkları sanıyor. Adamın biri giriyor içeri. Ayakkabılarını da çıkarıyor. Başlıyor evi gezmeye. Kardeşimin kocası öylesine bir karaltı geçerken görüyor. Yeğenimin arkadaşı sanıyor.

Adam kardeşimin yattığı odaya gelince pantolonunu indiriveriyor. Çırılçıplak… Kardeşim uyanıyor ve basıyor çığlığı. Kocası koşuyor, adama vuruyor falan, ama adam iri kıyım. Kaçıyor…

Duruma bakın. İnsanın kendini en güvende hissettiği yer neresi olmalıdır? Evi tabii ki, üstelik yatakodası en güvenilir yerdir. Üstelik ev kalabalık. Kocan salonda uyuyor. Neredeyse tecavüze uğrayacaktı kardeşim.

Hala inanamıyorum. Ama demekki ben paranoyak değilmişim… Bunlar oluyormuş.

Siz hala Istanbul’da mı yaşıyorsunuz?

Aman dikkat…

Kapıyı herkese açmayın.

Ama gözünüzü dört açın…

Kalın sevgiyle…