İstanbul aceze 2

Fotoğraftaki kişi Necmettin Amca’ydı. Seyyar kitapçıların en yaşlısı ve piriydi. Okula gittiği yıl, alfabe değiştiği ve babası ölüp yetim kaldığı için, okulu bırakmış ve okumayı da öğrenememiş. En çok dergi satardı ve ‘ben kitapçı değil, mecmuacıyım’ derdi. ‘The Economist’ dergisine ‘ekomoniz’ derdi. Abone olunmuş yabancı dergiler, epeyi önceden gönderildiği ve dergiler çıktığı tarihle ileriki tarihi belirttiği için, gelecek haftanın dergilerini satarak, milleti deli ederdi.

Bir arsa meselesinden, dolar yüz milyoneri biriyle, 47 yıl süren bir davası vardı ve inanılmaz biçimde sonunda davayı kazanmıştı. Oysa o, yerlerden eski on binlik (şimdiki 1 yeni kuruş) toplardı, çünkü o sıralar her nedense ekmek 70.000 eski lira gibi, küsurlu bir fiyat olmuştu ama geçerli en küçük para 25.000 lira idi. O (75.000-70.000=) 5.000 lira gibi bir para için bunu yapardı. Yolda görseniz dilenci sanır, ona para verirdiniz ama o zengindi. Yine de emekli maaşını bile karısına ve çocuklarına verir, kendisi kitapçılıkla geçinirdi. Kitapları ve dergileri için ayrı ev tutmuştu, tek başına yaşardı. İstanbul işgalini anımsardı. 7 yaşından 87 yaşına dek çalıştı ve sigara içti. 2004’te vefat etti.

Kendisini asla ve kata bir aceze saymıyorum ama öznel değil, nesnel koşullar bir acezeninkinden daha da abartılı bir öykü sundu bizlere.