İstanbul'da bir insan

Hayatın tozlu yollarında,

Üstü başı kirlenmesin diye,

Tüm zevklerden el ayak çekmişti.

Sade bir yaşamdı onunkisi.

Sırtında bir semer,

Nereye giderse onunla gider.

Bilir ki o onun vicdanıdır,

Onu bıraktığı an bittiği andır.

İstanbul'da bir insan;

Yalnız ve çaresiz.

Bir yandan sitem ediyordu;

Onursuzca ve umarsızca yaşayanlara,

Bir yandan da onlara doğru adım atıyordu.

Bıkmıştı bu doğruluk oyunundan,

Kalabalıklar içindeki tek başınalıktan 

ve de bunun için hiçbir şey yapamamaktan.

İstanbul'da bir insan,

Yalnız ve çaresiz..