İstanbul'da Renkler ve Zaman

Tanpınar'ın "Bursa'da Zaman" şiirine nazire olsun diye yazmadım elbet. Ama bazen hiç ummadığımız bir yerde eski bir anımız canlanıvermez mi birdenbire? Yaşamın kuytularında kalmış,unutulmuş şarkılar gibi belleğimizden silinmiş anıların yeniden karşımıza çıktığını görmek, zamanın bazen bir yerlere takılıp kaldığı hissini uyandırıyor bende...

İstanbul, beyzi yüzü solgun geçkin bir yosma gibi
Adanmış bir yalnızlığın hüznüyle bakıyor, mavi...

Sulara akseden yalnızlığıyla
Unutulmuş iskeleler,
Bir akşam alacasında İstanbul'un
Bir sevdaydı kayan gökyüzünden.

Hala gülümserken örselenmiş ruhuna inat,
Bir ince sızı,en dibinde o kuytunun
Bin hüzün yüklü Aşiyan'da erguvanlar açıyor, eflatun...

Acı bir kahkaha gibi çarpıyor
Gecenin yüzüne dalgalar
Soğuk,üşümüş sularda mahrem bir giz,
Hüzzam bir şarkı gibi sarıyor geceyi
Islak, ince bir sis...

Geçmiş medeniyetlerden dilinde kalan
Itırlı,acı bir lezzet, bir sardunya tadı
İnsanlığın hoyrat ellerinde iki yakası da, kırmızı...

Nice yalan aşklardan mahsun düşmüş sevdalıların
Kuru yapraklarla birlikte umutlarıdır savrulan,
Yaşlı, yorgun bir yalının
Paslı çivilerine takılmış duruyor zaman...