İstanbul'dan sonra İzmir...

Astrolojik açıdan bile doğdun saat ve daha sonrasında yaşadığın yer, insanın hayatının akışını, aynı saat, aynı zamanda doğan insandan ayırıyormuş.

Hani derler ya, doğduğun yer değil doyduğun yerdir. Ama öncesinde küçük alıştırma gezileri yaptım İstanbul için. Böyle bir şey yapamam diye düşünüyordum ki, insan büyük söylememeliymiş.

İstanbul’da insanlar alıştığım İzmir'deki gibi değildi, asık suratlı, sürekli koşturan, hırslı, samimi değildiler. Nedense oraya adım attıktan sonra acaip bir güç geldi bana, sanki yıllardan beri yaşayan birisi oldum.

Ordayken İzmir'i özlüyordum, aslında belki ailemi ve İzmir'in sakinliğini. İzmir'e gelince de İstanbul'u. Ne kadar yavaştı İzmir'de bu insanlar?? Hiç aceleleri yok gibi hayatta. Bir arkadaşım, Akdeniz insanının rehaveti var burda dedi. Gerçekten de öyle. İstanbul'un hızını ve arkadaşlarımı. Bir türlü ortası olmadı bunun. Böyle sürüp gitti. Sevgiliden ayrılamamak gibi bi şey bu. Taa kii tamamen İzmir'e gelmeye karar verilinceye kadar, ilk başlarda yaz zamanında ayrılacağımdan sanki tatile gidiyormuş gibi hissettim. İstanbul'da iken tatili dört gözle beklerdim, İzmir' geleceğim diye. Kısaca dilemma. Çok garip bir şey. .

Yaklaşık 9 aydır İzmir'deyim. Ara ara İstanbul'a gitmelerim oldu, orada tekrar yaşayabilmek için. Kendi kendime itiraf ettim, orda hazır her şeyim var, niye burda yaşayayım dedim. Burda aradığım işi ve ruhu bulamadım bir türlü. Belki işi bulabilsem, ruhu bir yerinden yakalayabilir miyim bilmem?? Ama oraya giderken iyi bir ortama girerim diye düşünmüştüm, herhalde biraz temiz düşünceliyim olsa gerek ki, öyle bir ortam yakaladım. Ama burada da sanki öyle bir ruh yakalayamayacakmışım gibi geldi, inzivaya çekildim resmen. Ya da olgunluk denilen aşamaya geçmeye mi başlayacaktım bu İzmir'de. Sakin sakin, emekli hayatı yaşarken...

İzmir’de ruhsuzluk vardı. Bana öyle görünüyordu, belki iyi yönünü zamanında yakalamadığım için kaçırmıştım, bana görünmek istemiyordu belki de…