İstanbul dinlenmiyor gözler kapalı

Eski İstanbul'a Özlem...

İstanbul'u dinliyorum gözlerim kapalı

Mümkün hissedebilmek uzaklardaki iki gemiyi

Ve yarışırcasına çıkardıkları siren seslerini

Akabinde duyuyorum aralarındaki çarpışmayı

İstanbul'u dinliyorum gözlerim kapalı

...

Rüzgar esmesine esiyor ama

Ağaç kalmamış ki sallansın yaprak dallarında

Uzaklarda. Çok uzaklarda

Duyabilmek mümkün kornaları, sonrasında gelen küfürleri

Trafik desen arapsaçı

İstanbul’u dinliyorum gözlerim kapalı

...

Uzaklardan gelen “gol” sesleri

Ve hemen sonrasında kurşun sesleri

Acaba kim gitti kurban serseri bir kurşuna

Sonrasında zor olmalı sarılabilmek tekrar hayata

İstanbul’u dinliyorum gözlerim kapalı

...

Ağlar çekilmiyor artık dalyanlardan

Çekiç sesleri gelmiyor doklardan

Gelen, “imdat” sesi yüzme bilmeyen çocuklardan

Konuşulan şive İstanbul şivesi değil artık

İstanbul dinlenmiyor gözler kapalı

...

İstanbul dinlenmiyor gözler kapalı

Sesleri yükseliyor demircinin ve eskicinin

Geceleri ansızın geçiyor sivrisinekleri yoketme aracı yollardan

Çıkardığı duman doluyor içeriye yaz günü açık camlardan

Solunulmuyor İstanbul’un temiz havası

Değmiyor bir kadının suya ayakları

İstanbul dinlenmiyor gözler kapalı

...

İstanbul artık eski İstanbul değil, biliyorum

Ancak halen bir genç kız kadar güzel , hissediyorum

Boğaziçi ise sanki boynundaki bir takı

Tüm ihtişamıyla duruyor Kapalıçarşı

Ayasofya ve Sultanahmet Meydanı

Saraylar ve KızKulesi

Medeniyetlerin beşiği

Tüm olumsuzluklara karşı ne muhteşem bir şehir ki

İstanbul halen kendisine çekebiliyor insanı

Not: Bu şiir, şair Orhan Veli Kanık'tan esinlenmiştir.