İstanbul mu güzel, sen mi güzelsin...

Oturmuşsun çay bahçesine, sahilde. Deniz seni seyreder sen denizi... Sarılıp da kabanına daha sıkı, unutursun üşüdüğünü çayın gelince. Çayın mı demli sen mi demli? Hatırlarsın bir bir eski dostlarını. Olmadık anılar canlanır gözünde. Şaşırırsın. Sen mi dertli dünya mı dertli? Gülersin haline için için, kimse anlamaz.

Takılıp da bir nisan günü martıların peşi sıra, bir bakmışsın varmışsın Büyükada'ya. Kolunda sevdiğin, yüreğinde sevgin kaybolmuşken mimozaların arasında bulursun kendini en tepede. İstanbul ayaklarının altında... Sen mi büyürsün, İstanbul mu küçülür, bilinmez... Sonra dönülür bir akşam vapuruyla şehrin karmaşasına. Elinde çiçekler, yüzünde yorgunluk, yüreğinde mutluluk... Dünya mı güzel, sen mi güzel? Tartışılmaz...

Bir de Piyer Loti'ye çıkmak lazım dersin inerken Taksim'den Beşiktaş'a. İstanbul mu hayalde, sen mi hülyadasın? Var sen söyle.

... Ve bir gün kaybolmuşken Beyazıt'ın tarih kokan sokaklarında... Bir yanın Süleymaniye bir yanın Sultanahmet çıkamazsın Kapalı Çarşı'nın kapılarından. İstanbul mu karışık sen mi karışık? Çözemezsin... Bulursun kendini ansızın renkler içinde. Ne yöne gittiğini bilemeden yürürsün insan selinde... Mercan Yokuşu'nda...Bir an ürkersin karmaşadan. İnsanlar mı tuhaf, sen mi tuhaf? Düşünemezsin...

Öyle yorulmuşken günün ardından, bir çay içersin gece vakti Sarayburnu'nda. İstanbul sana bakar, sen İstanbul'a. Tanıyamazsın.... ''Gelin mi oldun İstanbul'', dersin. Gizleyip de tüm çirkinliklerini ışıklara bürünmüşken, bakar ve bir daha bakarsın Boğaz'a. Doyamazsın...

...Ve bir bir düşünürken günlerini, karar veremezsin bir türlü... Sen mi İstanbul'da, İstanbul mu sende yaşıyor...