İstanbul'u anlamak

Şu İstanbul kadın gibidir; anlaşılmaz. Bir ısıtır, bir dondurur adamı. Kah ıslatır; sırılsıklam aşık olursun bir Minik Kuş'a, kah kurutur; koca şehirde etrafındaki kalabalığın gözlerinde okursun yalnızlığını. Bazen sahilde bir martı olur İstanbul; gözlerini mest ederek süzülür gökyüzünde, ya da vapur çığlığı olur; hoplatır adamın yüreğini. İstanbul' u anlamak kurbağanın sindirim sistemini anlamaktan daha zor. İkincisinde başarma şansınız vardır hiç olmazsa. İstanbul'da yaşamak kasap ellerine sahip olmak gibidir. Kimine güçlü, güzel, anlamlı gelir; kimi için bir facia. Bu şehri yüreğinde bir Minik Kuş varken çözüyorsun da yalnız adamı oynarken arapsaçı oluveriyor İstanbul. Kuralları İstanbul koyuyor, konuşma sırası hep onun oluyor. Hayat veriyor, can alıyor İstanbul. Şairin dediği gibi; "Aklımdı fikrimdi şu kadarcık kalıyor."
İstanbul'un cilvesine, nazına katlanmaya razı olduğum nadir sabahlardan birini yaşıyorum. Sıkı bir elense çekmiş bana İstanbul. Uykusuz, hafif sersemlemişim belki. Ama gençliğimin kankardeşi bu şehre çok göremiyorum yaptıklarını. Az mı hatır kahvesini içtim İstanbul'un? Zaman, elinde iksiri, işe başladı zaten. En büyük acılarıma şifa verdiği gibi sıvayacak yine yaramı . Zaman ve İstanbul. Şifa veren ve yaralayan. İyi ile kötü. Ortasında ben; bir garip Orhan Veli...