İstanbul'u hiç özlemedim.

Sabah Bahçemde hanımelleri kokusu içinde, kuşların senfonisini dinleyip begonvillerimi seyrederken bir yandan da düşündüm.

19 Ağustos 2015 günü İstanbul'dan ayrıldım ve bir daha gitmedim doğduğum, büyüdüğüm ve ecdadımın mezarlarının olduğu bu şehre.

Bir an özledin mi diye düşündüm. Hayır hiç özlememiştim. İçim bir an acı ile doldu. Nasıl olur da İstanbul'u hiç özlemezdim. Oysa ki yaşamımın bir döneminde Paris'te iken ara ara içim burulurdu İstanbul özlemi ile. Bazen markette duyduğum bir koku, bazen Sen nehrinin bir görüntüsü, bazen bir hayal alır beni götürürdü bu şehre.

Bodrum'da geçirdiğim bu yaşam dilimimde İstanbul'u özlemiyordum ama 7 yılımı geçirdiğim Paris'i özlüyordum. Doğmadığım, büyümediğim, sadece bir süre yaşadığım Paris'i özlüyordum da İstanbul'u neden özlemiyordum. Neydi beni bu kadar bu şehirden koparan şey.

İstanbul deyince bir zamanlar Boğazın mavi suları, Adanın yeşil çamları, Bağdat caddesinin kafeleri geliyordu aklıma. Oysa şimdi İstanbul deyince korkunç bir inşaat sesi, beton kamyonları ile tıkanmış trafik, pislik keşmekeş, betondan başka bir şey görmediğin pencereli evler geliyor aklıma.

Bir zamanlar zevkle kahvelerimizi yudumladığımız Bağdat caddesi kafeleri ile değil de inşaat karmaşası ile dolduruyor hayallerimi. Çocukluğumu geçirdiğim evler yıkıldı, mor salkımlar, hanımelleri, yasemenler dolu bahçeler bitti, yerini beton binalar aldı.Eskiden baktığımda yeşili, denizi gördüğüm pencerelerimden artık sadece yıkılmış binalar veya sıpsivri uzanan beton yığınları görüyorum.

 Bazen isyan ediyorum. Kimin ne hakkı vardı benim doğduğum, büyüdüğüm, ilk gençlik günlerimde flört ettiğim bahçeleri yok etmeye, Çiçeklerimi, hayallerimi yıkmaya,.İstanbul'umu bir karmaşa, adeta savaş meydanı haline getirmeye.

 Belki bir süre sonra şu anda kuşların öttüğü bahçelerimizin yanında beton evler yükselecek Bodrum'da. Belki değil mutlaka. Zira şimdiden mandalina bahçeleri talan edilip imara açılma yolunda ilerliyon.

 Doğayı bu kadar yok etmek zorundamıyız. Sanki bir canavar bilerek ve isteyerek mahfediyor doğayı.Para uğruna, rant uğruna yok ediliyor doğa.

 Bir gün bakacağız hiç ağac kalmamış, hiç kuş ötmüyor, hiç gül açmıyor.

 O zaman ağlayacağız kaybettiklerimize.