İstanbul ve anılardaki semtim,

İstanbul ‘da yaşamak zor ve bu şehre ayak uydurmak daha çok zor.

Gelenler; kendi alışkanlıklarını, yöresel bir takım adetlerini getirerek yaşamak istiyorlar bu yüzden şehrin yaşam tarzına, diline, insanına ve kültürüne ayak uyduramıyorlar, şehir onları olduğu gibi kabul edecek sanıyorlar.

Çocukluğumu hatırlıyorum, doğup büyüdüğüm yer olan ‘’ Sultanahmet ’’ İstanbul’un en güzel, en nezih bir semtiydi ve orada yaşayanların bir çoğunu tanıyordum. Çarşambaları kurulan pazarı, Erol Taş’ın kahvesini, Ahırkapı çıkışındaki nargile bahçelerini, annemin ilk çalıştığı yer olan tütün fabrikasını, bugün görkemli bir otel olan hapishaneyi, yerinde yeller esen okuduğum ilkokul 44. mektebi ve Adliye Sarayı'nı…

Annemlerde kalmaya başladığım dört ve beşinci sınıfta babamla sabahları Şişhane’den otobüse biner Sultanahmet işkembecisinin önünde inerdik, bazı sabahlar çorba içerdik, ben o çorbanın tadını hiç unutamıyorum.

Akşama kadar süren okulda öğlenleri Amerikan süt tozundan sıcak süt, sandviç ve balık yağı hapı verirlerdi, genellikle balık yağı hapını çöp kutusuna atardım.

Nereden aklıma geldi bilmiyorum.

Kendi çocukluğumu, bakkal amcanın dükkanın market, Çarşamba pazarının olduğu sokaktaki evlerin otel ve turistik meyhane, Soğuk çeşme sokağında ki ahşap evlerde oturan arkadaşlarımın evlerinin de müze, lokanta veya cafe olduğu, İstanbul’un en güzel semtlerinden biri olan doğup büyüdüğüm Sultanahmet’i hatırladım.

İstanbul’da eskiden yaşamak güzeldi, fakir veya zengin olmak hiç önemli değildi, insanlar birbirlerini tanır en azından semtlerindekileri tanırlar, severler ve sayarlardı.

O zamanlar büyük şehirler bu kadar kalabalık değildi .

Evet, büyük şehirde yaşamak büyük bir ayrıcalık, hele doğup büyümek çok büyük bir ayrıcalık ama artık değişiyor belki de değişti.

Eski İstanbul şivesi, hanımefendisi ve beyefendisi gibi,

kaybolan tüm değerler gibi.

Büyük şehirde yaşamak kaybolmak demek.

Büyük şehir yaşamak ve kendini kabul ettirmek için hiç de kolay değil artık…

Tülin KARAMAN