İstanbul ve Gece

Bu gece İstanbul şehrinin üzerinde buz gibi bir bulut dolanıyor.

O bulutun soğukluğunu ters-düz edip etkisini kırmak için iki şey şart.

Önce sabah olmalı.

Ancak sabahın gelişini aceleye getirme şansın yok.

Saatler, gecenin bir vâkti bir saat ileri alınacak olsa hadi neyse. Ama öyle bir şey de yok.

Bekleyeceksin…

Bulutun soğukluğunu bertaraf etmek için sabah olması başlı başına da yeterli değil.

O soğukluğun etkisini kırmak için ihtiyaç duyulan ikinci şey; beklenen sabah şafağının yanında bir sıcak kahve.

Kahveyi de öyle ulu orta değil, sıra dışı bir yerde yudumlamalısın.

Suya düşen Kasım yaprağının sesini duyabileceğin kadar mutlak sessizlik hâkim olmalı her yere…

Tek kelime etmeden gözlerinden okuyabilmeli ‘sen’ kitabını.

Kim?

Karşında her kim varsa…

Yok yazılar küçük, imlâ hatası var, cümleler düzgün yazılmamış diye mızmızlanıyorsa zaten karşında da olmamalı.

Hem mızmızlanıyor hem de karşında duruyorsa, sen düzelt o zaman diye özgürce haykırabilmelisin.

İçine çektiğin kahveyi de aslında içmeyeceksin. Ya peki?

Tüttüreceksin.

Sabah ağzının pasını öyle bir alacak ki; yürünmemiş kum temizliğine, delinmemiş inci saflığına taşıyacak seni.

Hatırlıyor musun? diye ya sen ya da o lafa girecek ki, anlamlı bir bütünün son hâlini yaşadığını hissedebilesin.

Sonra bir bakacaksın akreple yelkovan birbiriyle çılgınlar gibi yarışmış. Size de haber vermemişler…

Bu gece şehrin üzerinde dolanan buz gibi bulutun soğukluğunu gidermek için bütün bunlar yaşanmalı.

Yoksa yarın gece de şehrin üzerinde buz gibi bulutlar gezecek.

Kasım ve bir gece ve buz ve bulutlar...

Ve İstanbul

Sabrın sonu ile